Τι είναι αυτό που μου έμελλε να πάθω Παναγία μου; Με ποια πληγή του Φαραώ μπορεί να συγκριθεί η σαρωτική, συντριπτική και δυσβάσταχτη ασθένεια που με βάρεσε; (Εδώ παρατηρούμε ότι η συγγραφεύς παρασύρεται από την πένα της. Στην πραγματικότητα η ασθένειά της δεν είναι τόσο... τρικυμιώδης όσο την περιγράφει αλλά αυτές τις λέξεις σκέφτηκε πρώτα, αυτές έγραψε. Τη συγχωρούμε όμως γιατί ο πυρετός τη βαράει αλύπητα και ιδιαιτέρως επίμονα τις τελευταίες μέρες. Πάμε λοιπόν από την αρχή:)
Τα κόκαλά μου περιβάλλει ένας παγωμένος, σφιχτοδεμένος μανδύας που τα κάνει να τουρτουρίζουν ως το μεδούλι. Στο στέρνο μου μία ξερή ξύλινη σανίδα γεμάτη ακίδες μου ξεσκίζει το λαιμό και τα πνευμόνια κάθε φορά που βήχω. Ο λαιμός μου αν κοιτάξω με το καθρεφτάκι μέσα δίνει την εικόνα μίας μικρής κόλασης: διάπυρα κόκκινος με τα οιδήματα να κοχλάζουν έτοιμα να σκάσουν (μόνο οι βελζεβούληδες με τις τρίαινες λείπουν). Το κεφάλι μου είναι σαν να έχει πέσει πάνω μία τεράστια πέτρα που δεν λέει να φύγει από κει πάνω παρόλο που το'χει ξετσιλακώσει καλά καλά. Η μύτη μου τσουρουφλίζει από το Otrivin όταν έχω την τύχη να είναι ανοικτή ενώ κλείνει βαριά την καταπακτή σε σημείο ασφυξίας όταν είναι βουλωμένη. Και ο πυρετός να μην πέφτει. Και το ρίγος να επιμένει. Και να θέλω τόσο να γίνω καλά για να βγω, και να χορέψω και να πάω γυμναστήριο, να κινηθώ και να νιώσω ξανά το σώμα μου δυνατό και ζωντανό.
Σαν την υγεία δεν είν'άλλο. Περαστικά στους συνάρρωστους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;