Η προπερασμένη Παρασκευή με βρήκε, όπως κάθε δεύτερη Παρασκευή, στην τάγκο-λάτιν βραδιά της σχολής χορού όπου πηγαίνω. Την προηγούμενη μέρα είχα επανεμφανιστεί στο γυμναστήριο μετά από 3μηνη σχεδόν απουσία (το είχα υπολογίσει καλά, λέω θα πάω Πέμπτη που ως την άλλη βδομάδα να έχω ξεπιαστεί). Σε ό,τι αφορά το εξοντωτικό αεροβικό πρόγραμμα που εκτελώ και με εκτελεί δις εβδομαδιαίως στο γυμναστήριο καλά το είχα σκεφτεί. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν ότι η "εκτέλεση" θα με άφηνε τόσο πιασμένη που δεν θα μπορούσα καλά καλά να περπατήσω την άλλη μέρα, και που πιθανότατα θα με δυσκόλευε πολύ ακόμη και τάγκο να χορέψω. Πηγαίνω παρόλα αυτά στο χορό, φροντίζοντας να ενημερώσω όλους τους καβαλιέρους που με χόρευαν πόσο πιασμένη ήμουν αλλά και να παρηγοριέμαι αμέσως μετά λέγοντας ότι μόλις δυναμώσω "δεν θα πιάνομαι" κυριολεκτικά και μεταφορικά (μα τι πνεύμα!)
Μέχρι που καταφθάνει ο φίλτατος συγχορευτής που ήταν ο πρώτος που μου έδειξε τάνγκο (έστω και με απλό περπάτημα) όταν ακόμη έκανα μόνο λάτιν. "My first, my last, my always!", αναφωνώ χαιρετώντας τον την ίδια στιγμή που άρχιζε μία τρελή, γρήγορη σάλσα. Χωρίς να πούμε τίποτα άλλο αποφασίζουμε αυθόρμητα να ξεδιπλώσουμε το υπόλοιπο μέρος του χαιρετισμού μας πάνω στην πίστα, χορεύοντας με ρυθμούς παρανοϊκούς και οριακά επικίνδυνους, καθώς με αγωνία γραπώναμε ο ένας το χέρι του άλλου για να τη βγάλουμε καθαρή από τις ιλιγγιώδεις στροφές χωρίς να μας "πετάξουν έξω" (σιγά βρε, χορευταρού, μία σάλσα χόρεψες δεν ανέβηκες και σε ρόλερ-κόστερ!). Μετά τον χορό αυτό χωρίσαμε ξεπνοημένοι για να ξεκουραστούμε και ίσως να χορέψουμε κάτι λιγότερο αερόβιο μέχρι να ξαναρχίσουν τα τάγκο.
Αργότερα πιάνουμε πάλι να χορέψουμε μαζί. Το τραγούδι είναι η τάνγκο εκτέλεση του Roxanne από το Moulin Rouge. Ξεκινάμε, στηνόμαστε σιγά σιγά χωρίς να κοιταζόμαστε ιδιαίτερα, μπαίνουμε στο κλίμα του κομματιού, λέγαμε από μέσα μας "τι ωραίο κομμάτι, θα μας βγει φανταστικός ο χορός αυτός τώρα", παίρναμε το ύφος, αναπτύσσαμε κάτι από τη θεατρικότητα του τραγουδιού μέσα στο μυαλό μας, ο καθένας μόνος του, αλλά επικοινωνώντας το στον άλλον με τις κινήσεις μας, ώσπου εκεί που ο τραγουδιστής αναφωνεί με έναν κρωγμό απελπισίας..."Jealousy will drive you... MAAAAAAD!", γυρνάμε και κοιταζόμαστε κατάβαθα στα μάτια (όχι όπως γυρνάς και με την πρώτη βρίσκεις γενικά το πρόσωπο του άλλου και με τη δεύτερη κεντράρεις στα μάτια, μία ματιά μας βρήκε κατ' ευθείαν στο ψαχνό της κόρης)... και μέσα σε μία στιγμή όλη η ένταση, όλη η θεατρικότητα (ή ο θεατρινισμός) που είχαμε αναπτύξει μας κάνει να ξεσπάσουμε σε κάτι γέλια... Αδύνατον να σταματήσουμε.
Το γέλιο μας έπεφτε σαν ύβρις πάνω στην ιερή στιγμή του χορού σε ένα τόσο δυνατό κομμάτι, τα ζευγάρια γύρω μας χόρευαν (κρύβοντας μέσα τους το θυμό ή τον οίκτο που ένιωθαν για εμάς) αδυνατώντας να συλλάβουν πού είναι το αστείο, ο χορός μας ήταν μία σκέτη καταστροφή (πού να σου βγουν τα βήματα σε τέτοια κατάσταση), αλλά αποκτήσαμε νέο συκώτι και τουλάχιστον μία πενταετία ζωής επιπλέον με τόσο γέλιο να ευφραίνει τις καρδιές μας.
Περιττό να πω ότι δεν ξαναχορέψαμε μαζί εκείνο το βράδυ (ούτε την άλλη βδομάδα στο πράκτικα). Ίσως κάποια στιγμή το ξεπεράσουμε.
Ακόμη και αν δεν μπορείτε να ζήσετε το Roxanne όπως το έζησα εγώ (στην πλήρη πανωλεθρία και τον απόλυτο εξευτελισμό του δηλαδή), μην απελπίζεστε: απολαύστε το αντίστοιχο απόσπασμα του Moulin Rouge με το εκπληκτικό χορευτικό:
Εξαιρετικό Video...! Θα θελα πολύ να το postαρω στο profile μου στο facebook...!
ΑπάντησηΔιαγραφήκατά τα άλλα ο χορός είναι κίνηση δεν είναι αερόβια γυμναστική. τσκ τσκ τσκ μον σεγί τώρα αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα της σάλσα. Που να έρθεις και ρουέδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο αφορά το τάνγκο μην σκας. Όπως το χορεύουμε εμείς ε΄δω είναι σαν πράκτικα. Το Τάνγκο θέλει πολύ πάθος που μπορείς να το βγάλεις μόνο με τον άνθρωπο που θέλεις να παθιαστείς. Οι υπόλοιποι απλά κουνιούνται, σταυρώνουν τα πόδοα τους και κάνουν επειδικτικά ότσος.