Επέλεξα να δω αυτήν την ταινία χωρίς πολλή σκέψη, με κάποιες αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μου άρεσε. Τελικά βγήκα από την αίθουσα αρκετά ευχαριστημένη και σίγουρα δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου.
Η ταινία δεν θα ήταν τίποτα άλλο από μία πομπώδης παρέλαση από κουστούμια και (κυρίως) περούκες, χωρίς τη ζωντανή και νευρώδη ερμηνεία της Κίρα Νάιτλι. Για παράδειγμα, για να καταλάβουμε το πέρασμα από την ενθουσιώδη πλην ανυποψίαστη έφηβη που μπαίνει στα ανάκτορα (πώς το λένε αυτό; έπαυλη; παλάτι; αυλή ένα στρέμμα με σπίτι γύρω γύρω;) στην πιο "ψημένη" δούκισσα λίγα χρόνια μετά αρκεί το παίξιμό της (ο σκηνοθέτης θεωρεί ότι περιττεύει να μας δώσει οποιαδήποτε άλλη πληροφορία). Παίρνει επίσης επάξια το μετάλλιο άρσης βαρών με δυσμενή γεωμετρική κατανομή γιατί καταφέρνει να περιφέρει σχεδόν χωρίς να φαίνεται ότι πονάει περούκες ιλιγγιώδους ύψους και φαντάζομαι διόλου ευκαταφρόνητου βάρους (μόνο τη λακ που θα πρέπει να έχει πάνω ανά κυβικό εκατοστό περούκας να υπολογίσεις ένα πεντάκιλο βγαίνει σίγουρα).
Ο Ραλφ Φάινς... ο Ραλφ Φάινς, τι να πούμε για αυτόν τώρα. Προσπαθούσα σε όλη την ταινία να αποφασίσω εάν μου άρεσε το παίξιμό του ή όχι. Υποτίθεται ότι είναι ένας σκληρός, αδίστακτος, άκαρδος άνθρωπος (μάλλον δούκας, το άνθρωπος φαίνεται σχεδόν σαν ευφημισμός για αυτόν), συναισθηματικά χωλός. Μέσα από το παίξιμο του Φάινς βλέπουμε ένα ανδροειδές, εγγενώς πλασμένο χωρίς συναισθήματα αλλά εντελώς μηχανικό (η αφύσικη εσωτερική κενότητα του χαρακτήρα αποδίδεται από τον Φάινς ως ρομποτική συμπεριφορά), βλέπουμε έναν άνδρα χωλό όχι μόνο στο συναίσθημα αλλά και στο περπάτημα (λίγο προς το Φρανκενστάιν το πάει), έναν άνδρα που μοιάζει όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και διανοητικά ψιλοκαθυστερημένος (πραγματικά ορισμένες στιγμές αγγίζει τα όρια του αυτισμού), βλέπουμε όμως καθαρά και πόσο "ψόφιος", από όλες τις απόψεις, είναι σε σχέση με τη γυναίκα του. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου θύμιζε πάρα πολύ τον Σημίτη (!). Από όλα τα στοιχεία που φέρνει στην ερμηνεία του ο Φάινς, που φαίνεται τελευταία να έλκει τους ρόλους "κακών" όπως το μέλι τις μύγες (ήταν άλλωστε ο ίδιος ο Βόλντεμορντ στο Χάρυ Πότερ!), το καλύτερο και αναμφισβήτητα πειστικό ήταν τα μάτια του και ιδίως το χρώμα των ματιών του, ίδιο με το χρώμα που παίρνει η "ανακατεμένη" θάλασσα όταν έχει κακοκαιρία (κανονικά τα ανοιχτόχρωμα μάτια παίρνουν τέτοιο χρώμα μόνο κόντρα στη θάλασσα), αδυσώπητο και αδίστακτο σαν κι αυτήν, έτοιμο να επιφέρει πόνο και να τσακίσει ό,τι είναι υγιές και όμορφο χωρίς να έχει ιδέα τι πάει να πει ενδοιασμός (μα πώς τα λέω πάλι). Που λέτε, δεν μπορούσα να καταλάβω καν τι σόι ερμηνεία προσπαθούσε να δώσει ο Φάινς για να του βγει τόσο αψυχολόγητη που του την ξελάσπωσε των ματιών του το γαλανό, μέχρι που διάβασα σήμερα σε μία κριτική της ταινίας ότι η δούκισσα παρουσιάζεται ως βίος παράλληλος προς αυτόν της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Αυτός λοιπόν ήταν ο στόχος του φίλτατου Ραλφ! Ο Κάρολος! Έτσι ναι, το καταλαβαίνω, το παίξιμό του είναι εντελώς "Κάρολος", χωρίς την εκτρωματική ασχήμια (γι' αυτό δυσκολεύτηκα να το διακρίνω).
Η απόλυτη ανδρική ερμηνεία όμως στην ταινία ανήκει στον Ντόμινικ Κούπερ, που με το σμιλεμένο του κορμί (το κορμί είναι όλη η ερμηνεία) μαθαίνει στην Κίρα Νάιτλι τις χαρές του έρωτα που της στερούσαν οι στεγνές, διεκπεραιωτικές, ξύλινες συνευρέσεις με τον δούκα. Ψάχνω σήμερα να βρω καμιά φωτογραφία να σας δείξω και διαπιστώνω ότι τον νεαρό αυτόν τον έχουμε ξαναδεί στο Mamma Mia (ως "γαμπρό" της Μέριλ Στριπ), και μου κάνει εντύπωση ότι ο εικοσάχρονος πιτσιρικάς του μιούζικαλ είναι ο (για τριαντάρη τον κόβεις) πολιτευόμενος Charles Gray της δούκισσας (που μας άφησε να θαυμάζουμε το "Gray's anatomy", όπως λέγαμε χαριτολογώντας με τις φίλες μου).
Γενικά σας προτείνω να δείτε την ταινία αν σας είναι συμπαθή τα έργα εποχής, αν σας αρέσει η Κίρα Νάιτλι, αν γουστάρετε να βλέπετε κερατώματα και μούλικα (πωπω, σαν νταλικέρης έχω αρχίσει να εκφράζομαι, πρέπει να συμμαζευτώ λίγο), περούκες επί κεφαλής της προ πολλών ετών καλής κοινωνίας και ανάκτορα/παλάτια/επαύλεις/αυλές ένα στρέμμα με σπίτι γύρω γύρω.
Τρίτη, Φεβρουαρίου 17, 2009
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 04, 2009
Dancing with tears in my eyes (απ' τα γέλια)
Η προπερασμένη Παρασκευή με βρήκε, όπως κάθε δεύτερη Παρασκευή, στην τάγκο-λάτιν βραδιά της σχολής χορού όπου πηγαίνω. Την προηγούμενη μέρα είχα επανεμφανιστεί στο γυμναστήριο μετά από 3μηνη σχεδόν απουσία (το είχα υπολογίσει καλά, λέω θα πάω Πέμπτη που ως την άλλη βδομάδα να έχω ξεπιαστεί). Σε ό,τι αφορά το εξοντωτικό αεροβικό πρόγραμμα που εκτελώ και με εκτελεί δις εβδομαδιαίως στο γυμναστήριο καλά το είχα σκεφτεί. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν ότι η "εκτέλεση" θα με άφηνε τόσο πιασμένη που δεν θα μπορούσα καλά καλά να περπατήσω την άλλη μέρα, και που πιθανότατα θα με δυσκόλευε πολύ ακόμη και τάγκο να χορέψω. Πηγαίνω παρόλα αυτά στο χορό, φροντίζοντας να ενημερώσω όλους τους καβαλιέρους που με χόρευαν πόσο πιασμένη ήμουν αλλά και να παρηγοριέμαι αμέσως μετά λέγοντας ότι μόλις δυναμώσω "δεν θα πιάνομαι" κυριολεκτικά και μεταφορικά (μα τι πνεύμα!)
Μέχρι που καταφθάνει ο φίλτατος συγχορευτής που ήταν ο πρώτος που μου έδειξε τάνγκο (έστω και με απλό περπάτημα) όταν ακόμη έκανα μόνο λάτιν. "My first, my last, my always!", αναφωνώ χαιρετώντας τον την ίδια στιγμή που άρχιζε μία τρελή, γρήγορη σάλσα. Χωρίς να πούμε τίποτα άλλο αποφασίζουμε αυθόρμητα να ξεδιπλώσουμε το υπόλοιπο μέρος του χαιρετισμού μας πάνω στην πίστα, χορεύοντας με ρυθμούς παρανοϊκούς και οριακά επικίνδυνους, καθώς με αγωνία γραπώναμε ο ένας το χέρι του άλλου για να τη βγάλουμε καθαρή από τις ιλιγγιώδεις στροφές χωρίς να μας "πετάξουν έξω" (σιγά βρε, χορευταρού, μία σάλσα χόρεψες δεν ανέβηκες και σε ρόλερ-κόστερ!). Μετά τον χορό αυτό χωρίσαμε ξεπνοημένοι για να ξεκουραστούμε και ίσως να χορέψουμε κάτι λιγότερο αερόβιο μέχρι να ξαναρχίσουν τα τάγκο.
Αργότερα πιάνουμε πάλι να χορέψουμε μαζί. Το τραγούδι είναι η τάνγκο εκτέλεση του Roxanne από το Moulin Rouge. Ξεκινάμε, στηνόμαστε σιγά σιγά χωρίς να κοιταζόμαστε ιδιαίτερα, μπαίνουμε στο κλίμα του κομματιού, λέγαμε από μέσα μας "τι ωραίο κομμάτι, θα μας βγει φανταστικός ο χορός αυτός τώρα", παίρναμε το ύφος, αναπτύσσαμε κάτι από τη θεατρικότητα του τραγουδιού μέσα στο μυαλό μας, ο καθένας μόνος του, αλλά επικοινωνώντας το στον άλλον με τις κινήσεις μας, ώσπου εκεί που ο τραγουδιστής αναφωνεί με έναν κρωγμό απελπισίας..."Jealousy will drive you... MAAAAAAD!", γυρνάμε και κοιταζόμαστε κατάβαθα στα μάτια (όχι όπως γυρνάς και με την πρώτη βρίσκεις γενικά το πρόσωπο του άλλου και με τη δεύτερη κεντράρεις στα μάτια, μία ματιά μας βρήκε κατ' ευθείαν στο ψαχνό της κόρης)... και μέσα σε μία στιγμή όλη η ένταση, όλη η θεατρικότητα (ή ο θεατρινισμός) που είχαμε αναπτύξει μας κάνει να ξεσπάσουμε σε κάτι γέλια... Αδύνατον να σταματήσουμε.
Το γέλιο μας έπεφτε σαν ύβρις πάνω στην ιερή στιγμή του χορού σε ένα τόσο δυνατό κομμάτι, τα ζευγάρια γύρω μας χόρευαν (κρύβοντας μέσα τους το θυμό ή τον οίκτο που ένιωθαν για εμάς) αδυνατώντας να συλλάβουν πού είναι το αστείο, ο χορός μας ήταν μία σκέτη καταστροφή (πού να σου βγουν τα βήματα σε τέτοια κατάσταση), αλλά αποκτήσαμε νέο συκώτι και τουλάχιστον μία πενταετία ζωής επιπλέον με τόσο γέλιο να ευφραίνει τις καρδιές μας.
Περιττό να πω ότι δεν ξαναχορέψαμε μαζί εκείνο το βράδυ (ούτε την άλλη βδομάδα στο πράκτικα). Ίσως κάποια στιγμή το ξεπεράσουμε.
Ακόμη και αν δεν μπορείτε να ζήσετε το Roxanne όπως το έζησα εγώ (στην πλήρη πανωλεθρία και τον απόλυτο εξευτελισμό του δηλαδή), μην απελπίζεστε: απολαύστε το αντίστοιχο απόσπασμα του Moulin Rouge με το εκπληκτικό χορευτικό:
Μέχρι που καταφθάνει ο φίλτατος συγχορευτής που ήταν ο πρώτος που μου έδειξε τάνγκο (έστω και με απλό περπάτημα) όταν ακόμη έκανα μόνο λάτιν. "My first, my last, my always!", αναφωνώ χαιρετώντας τον την ίδια στιγμή που άρχιζε μία τρελή, γρήγορη σάλσα. Χωρίς να πούμε τίποτα άλλο αποφασίζουμε αυθόρμητα να ξεδιπλώσουμε το υπόλοιπο μέρος του χαιρετισμού μας πάνω στην πίστα, χορεύοντας με ρυθμούς παρανοϊκούς και οριακά επικίνδυνους, καθώς με αγωνία γραπώναμε ο ένας το χέρι του άλλου για να τη βγάλουμε καθαρή από τις ιλιγγιώδεις στροφές χωρίς να μας "πετάξουν έξω" (σιγά βρε, χορευταρού, μία σάλσα χόρεψες δεν ανέβηκες και σε ρόλερ-κόστερ!). Μετά τον χορό αυτό χωρίσαμε ξεπνοημένοι για να ξεκουραστούμε και ίσως να χορέψουμε κάτι λιγότερο αερόβιο μέχρι να ξαναρχίσουν τα τάγκο.
Αργότερα πιάνουμε πάλι να χορέψουμε μαζί. Το τραγούδι είναι η τάνγκο εκτέλεση του Roxanne από το Moulin Rouge. Ξεκινάμε, στηνόμαστε σιγά σιγά χωρίς να κοιταζόμαστε ιδιαίτερα, μπαίνουμε στο κλίμα του κομματιού, λέγαμε από μέσα μας "τι ωραίο κομμάτι, θα μας βγει φανταστικός ο χορός αυτός τώρα", παίρναμε το ύφος, αναπτύσσαμε κάτι από τη θεατρικότητα του τραγουδιού μέσα στο μυαλό μας, ο καθένας μόνος του, αλλά επικοινωνώντας το στον άλλον με τις κινήσεις μας, ώσπου εκεί που ο τραγουδιστής αναφωνεί με έναν κρωγμό απελπισίας..."Jealousy will drive you... MAAAAAAD!", γυρνάμε και κοιταζόμαστε κατάβαθα στα μάτια (όχι όπως γυρνάς και με την πρώτη βρίσκεις γενικά το πρόσωπο του άλλου και με τη δεύτερη κεντράρεις στα μάτια, μία ματιά μας βρήκε κατ' ευθείαν στο ψαχνό της κόρης)... και μέσα σε μία στιγμή όλη η ένταση, όλη η θεατρικότητα (ή ο θεατρινισμός) που είχαμε αναπτύξει μας κάνει να ξεσπάσουμε σε κάτι γέλια... Αδύνατον να σταματήσουμε.
Το γέλιο μας έπεφτε σαν ύβρις πάνω στην ιερή στιγμή του χορού σε ένα τόσο δυνατό κομμάτι, τα ζευγάρια γύρω μας χόρευαν (κρύβοντας μέσα τους το θυμό ή τον οίκτο που ένιωθαν για εμάς) αδυνατώντας να συλλάβουν πού είναι το αστείο, ο χορός μας ήταν μία σκέτη καταστροφή (πού να σου βγουν τα βήματα σε τέτοια κατάσταση), αλλά αποκτήσαμε νέο συκώτι και τουλάχιστον μία πενταετία ζωής επιπλέον με τόσο γέλιο να ευφραίνει τις καρδιές μας.
Περιττό να πω ότι δεν ξαναχορέψαμε μαζί εκείνο το βράδυ (ούτε την άλλη βδομάδα στο πράκτικα). Ίσως κάποια στιγμή το ξεπεράσουμε.
Ακόμη και αν δεν μπορείτε να ζήσετε το Roxanne όπως το έζησα εγώ (στην πλήρη πανωλεθρία και τον απόλυτο εξευτελισμό του δηλαδή), μην απελπίζεστε: απολαύστε το αντίστοιχο απόσπασμα του Moulin Rouge με το εκπληκτικό χορευτικό:
I woke up this moring baby... (Tous les blues sont ecrits pour toi)
Πρώτα βάλτε το βίντεο να παίζει (δυστυχώς δεν είναι βίντεο-κλιπ) για να ακούσετε το ανατριχιαστικά όμορφο (κατ' εμέ) τραγούδι, και μετά διαβάστε παρακάτω (σας γλιτώνει και χρόνο):
Είχε τύχει κάποτε να δω μία συνέντευξη της έφηβης, τότε, Celine Dion που κάποιο γαλλόφωνο κανάλι κατάφερε να ξεθάψει από τα αρχεία του. Η 13χρονη ή 14χρονη τότε Celine ρωτήθηκε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει και απάντησε αμέσως χωρίς κανένα δισταγμό: "Θέλω να γίνω σταρ διεθνούς φήμης". Από ό,τι φαίνεται ήταν κάτι που είχε πολύ καλά στο μυαλό της, γιατί στα σαράντα της πλέον έχει καταφέρει και με το παραπάνω να πετύχει το στόχο της. Όταν αντίστοιχες "φωνάρες" που ακροβατούν με άνεση στις υψηλότερες κλίμακες του πενταγράμμου είτε έχουν ξοφλήσει, όπως η καημένη η Whitney Houston, που έπαθε και ανορεξία (άσχετο), είτε ψάχνουν με απόγνωση το επόμενο χιτάκι που θα τις ανεβάσει στα τσαρτς παλιμπαιδίζοντας με ακαλαίσθητο, ενοχλητικό σχεδόν ακκισμό στα βίντεο κλιπ τους όπως η Μαράια Κάρεϋ (που μοιάζει πια με υπερτροφικό κακέκτυπο της Μπάρμπι), η Σελίν κατοικοεδρεύει στον θρόνο της στον πλανήτη Λας Βέγκας, όπου τα κονομάει χοντρά φαντάζομαι με τα σόου της πουλώντας το γεγονός ότι είναι πράγματι μία "σταρ διεθνούς φήμης". Ίσως έτσι είναι καλύτερα για αυτήν. Για ορισμένους από εμάς όμως θα ήταν ίσως καλύτερα αν στο μυαλό της είχε να γίνει "η καλύτερη τραγουδίστρια της γαλλόφωνης μουσικής" ή κάτι τέτοιο (τώρα, έχοντας πλέον αποποιηθεί καλλιτεχνικά τη μητρική της γλώσσα, κάθε φορά που εμφανίζεται σε γαλλόφωνο κανάλι μιλάει με έντονη, επιτηδευμένη προφορά, προσπαθώντας να τονίσει μία καταγωγή που έχει προ πολλού απαρνηθεί). Γιατί τότε ίσως να μας είχε χαρίσει περισσότερα τραγούδια όπως το παραπάνω. Δυστυχώς, όταν θες να αποκτήσεις διεθνή φήμη πρέπει να προσφέρεις κάτι που θα το αγοράσουν όλοι, και αυτό δεν μπορεί να είναι μία βελούδινη βραδινή τουαλέτα πχ ένα πραγματικό έργο τέχνης, πρέπει να είναι ένα Τ-shirt (οκ, κάποια τραγούδια της δεν είναι ντιπ "μακώ" αλλά σε κάθε περίπτωση έχουν γραφτεί για να είναι εμπορικά). Ελπίζω να καταφέρω στο μέλλον να ανακαλύψω και άλλες "βελούδινες" στιγμές που εκ παραδρομής είπε (της ξέφυγαν δηλαδή) η Σελίν στην πορεία της προς τη διεθνή φήμη.
Είχε τύχει κάποτε να δω μία συνέντευξη της έφηβης, τότε, Celine Dion που κάποιο γαλλόφωνο κανάλι κατάφερε να ξεθάψει από τα αρχεία του. Η 13χρονη ή 14χρονη τότε Celine ρωτήθηκε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει και απάντησε αμέσως χωρίς κανένα δισταγμό: "Θέλω να γίνω σταρ διεθνούς φήμης". Από ό,τι φαίνεται ήταν κάτι που είχε πολύ καλά στο μυαλό της, γιατί στα σαράντα της πλέον έχει καταφέρει και με το παραπάνω να πετύχει το στόχο της. Όταν αντίστοιχες "φωνάρες" που ακροβατούν με άνεση στις υψηλότερες κλίμακες του πενταγράμμου είτε έχουν ξοφλήσει, όπως η καημένη η Whitney Houston, που έπαθε και ανορεξία (άσχετο), είτε ψάχνουν με απόγνωση το επόμενο χιτάκι που θα τις ανεβάσει στα τσαρτς παλιμπαιδίζοντας με ακαλαίσθητο, ενοχλητικό σχεδόν ακκισμό στα βίντεο κλιπ τους όπως η Μαράια Κάρεϋ (που μοιάζει πια με υπερτροφικό κακέκτυπο της Μπάρμπι), η Σελίν κατοικοεδρεύει στον θρόνο της στον πλανήτη Λας Βέγκας, όπου τα κονομάει χοντρά φαντάζομαι με τα σόου της πουλώντας το γεγονός ότι είναι πράγματι μία "σταρ διεθνούς φήμης". Ίσως έτσι είναι καλύτερα για αυτήν. Για ορισμένους από εμάς όμως θα ήταν ίσως καλύτερα αν στο μυαλό της είχε να γίνει "η καλύτερη τραγουδίστρια της γαλλόφωνης μουσικής" ή κάτι τέτοιο (τώρα, έχοντας πλέον αποποιηθεί καλλιτεχνικά τη μητρική της γλώσσα, κάθε φορά που εμφανίζεται σε γαλλόφωνο κανάλι μιλάει με έντονη, επιτηδευμένη προφορά, προσπαθώντας να τονίσει μία καταγωγή που έχει προ πολλού απαρνηθεί). Γιατί τότε ίσως να μας είχε χαρίσει περισσότερα τραγούδια όπως το παραπάνω. Δυστυχώς, όταν θες να αποκτήσεις διεθνή φήμη πρέπει να προσφέρεις κάτι που θα το αγοράσουν όλοι, και αυτό δεν μπορεί να είναι μία βελούδινη βραδινή τουαλέτα πχ ένα πραγματικό έργο τέχνης, πρέπει να είναι ένα Τ-shirt (οκ, κάποια τραγούδια της δεν είναι ντιπ "μακώ" αλλά σε κάθε περίπτωση έχουν γραφτεί για να είναι εμπορικά). Ελπίζω να καταφέρω στο μέλλον να ανακαλύψω και άλλες "βελούδινες" στιγμές που εκ παραδρομής είπε (της ξέφυγαν δηλαδή) η Σελίν στην πορεία της προς τη διεθνή φήμη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)