Γενικά έχω τη φήμη ήρεμου ανθρώπου, όσοι με ξέρουν λένε ότι τους βγάζω ιδιαίτερη ηρεμία (κάτι ανάμεσα στο νωθρό και το ψόφιο τέλοσπάντων), αν και εγώ γνωρίζω ότι δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Πράγματι πολλές φορές δεν αφήνω πράγματα που άλλους θα εκνεύριζαν να με πειράξουν -ολύμπια ψυχραιμία κατά την οδήγηση, η χειρότερη "βρισιά" που έχω να πω για τον άλλο οδηγό είναι ένα ειρωνικό "Ωραίο φλάς", όταν δεν το βγάζει για να στρίψει, αποφυγή καυγάδων με έντονη συναίσθηση του γεγονότος πως ό,τι και αν "κερδίσω" ερίζοντας θα το έχω ήδη χάσει πληρώνοντας το ψυχικό κόστος του εκνευρισμού, οπότε δεν αξίζει τον κόπο. Το πιο δύσκολο ίσως πράγμα ως εκ τούτου είναι να με κάνει κανείς να θυμώσω. Όμως παρά τη γενικότερη ηρεμία που καταφέρνω να έχω υπό κανονικές συνθήκες και λίγο έξω από τα όρια αυτών (περισσότερο από ό,τι ο μέσος άνθρωπος, πιστεύω), δεν θα έλεγα ότι με χαρακτηρίζει πραγματική ψυχραιμία στην περίπτωση που θα συγχυστώ. Εκεί το χάνω. Νομίζω γι' αυτό δεν εκνευρίζομαι εύκολα, είναι άμυνα του οργανισμού γιατί δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Σήμερα λοιπόν έγινε κάτι που με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου. Η χαριτωμένη πλην ψιλοσπαστικιά (κυρίως επειδή τραγουδάει όταν εργάζεται, δημιουργώντας μέσα στο σπίτι έναν ήχο που δεν αναγνωρίζω μεταξύ των οικείων σε μένα ήχους του σπιτιού) φιλιππινέζα που εδώ και δυο τρεις βδομάδες έρχεται και καθαρίζει μου την είχε στημένη. Πέφτω η δύσμοιρη να ξαπλώσω για μεσημέρι, να ξεκουράσω το ταλαίπωρο κορμί και το ξεχαρβαλωμένο μυαλό που μου'λαχε να κουβαλάω σε τούτη τη ζωή, και αυτή το βρίσκει σκόπιμο να μου κάνει το πιο αποτρόπαιο πράγμα στον κόσμο: ΝΑ ΜΟΥ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ, δηλαδή το τραπέζι πάνω στο οποίο έχω απλώσει χύμα και τσουβαλάτα (εντροπικά πλην λειτουργικά, αν θέλετε) όλα τα σύνεργα της γνώσης με τα οποία ανατέμνω καθημερινά το νόημα από τις λέξεις και το μεταφέρω από τη μία γλώσσα στην άλλη.
Δεν έχω λόγια, πραγματικά, να περιγράψω τα πολλαπλά εγκεφαλικά που έπαθα. Τι δουλειά έχουν τα λεξικά αυτά στην άκρη του γραφείου; Αυτά πρέπει να είναι συνεχώς δίπλα μου, οι αποδείξεις για την εφορία γιατί είναι εδώ και όχι εκεί που τις αφήνω (χύμα πάνω σε κάτι φακέλους, αλλά εν πάσει περιπτώσει). Τα χαρτάκια αυτά τι είναι και τι δουλειά έχουν εδώ; Πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσω τα στυλό μου όταν βρίσκονται όλα στριμωγμένα μέσα στη μολυβοθήκη, μαγκωμένα από τις γομολάστιχες; Τα 2 μου ποντίκια (τυχαίνει να έχω δύο) τακτοποιημένα σε σημείο που να μην μπορώ να τα πιάσω, το ημερολόγιο και το τετράδιο στα οποία σημειώνω καθημερινά κάτω από άλλα χαρτικά που δεν χρησιμοποιώ ποτέ, στο σημείο εκείνο που είναι τώρα μόνο αυτές οι φωτοτυπίες υπήρχε και κάτι άλλο το ξέρω και πού θα μου πάει, θα βρω τι ήταν και πάνω απ' όλα το πιο αποτρόπαιο, ειδεχθές, εμετικό πράγμα που έκανε ήταν ότι όλα αυτά τα τοποθετούσε ΣΥΜΜΕΤΡΙΚΑ πάνω στο γραφείο. Συμμετρικά! Αν είναι δυνατόν! Προς εμένα που δεν μπορώ καν να διατηρήσω τα διπλωμένα ρούχα διπλωμένα, αν και όταν τα διπλώσω, αυτό είναι προσωπική και βαθύτατη προσβολή.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να φωνάξω έξαλλη "ποιος μου τακτοποίησε το γραφείο", μετά να ρίξω κάποιες στίβες από βιβλία κάτω σπρώχνοντάς τις από το πλάι με το χέρι (επείγουσα αντιμετώπιση καταστάσεων επικίνδυνα χαμηλής εντροπίας), να προσπαθώ να συνεννοηθώ με την καθυστερημένη καθαρίστρια και να της δώσω να καταλάβει ότι δεν πρέπει ξανά ΠΟΤΕ να ακουμπήσει ΤΙΠΟΤΑ πάνω στο γραφείο αυτό, αλλά και να βρω τι πήγαινε πού μπας και αποκαταστήσω μέρος της ακαταστασίας μου, που τελικά δεν είναι ακαταστασία αλλά λειτουργική διάταξη χρηστικών αντικειμένων (γαρνιρισμένη με μερικά άχρηστα προς τιμήν της Μεγάλης Εντροπίας βοήθειά μας). Μα τι ήταν ρε γμτ εκεί που είναι οι φωτοτυπίες, κάτι είχα ακόμη ή εκεί ή δίπλα... Πού θα μου πάει, θα το βρω. Εντροπία φορέβα εντ έβα.
Απλά καταπληκτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρότεινα να το βάλεις στο προφίλ σου σαν κείμενο περιγραφής σου!!!!
Τεχνικά μεν αρτιότατο, εικονοπλαστικά δε ασύγκριτο. Ειδικά αυτό το: "με τα οποία ανατέμνω καθημερινά το νόημα από τις λέξεις" με λίγωσε σαν εκμέκ παγωτό της γιαγιάς!
Εντροπιάζω....