Πεζοδρόμιο-καρμανιόλα στα Χανιά. Γιατί και οι πεζοί έχουν δικαίωμα στο ατύχημα.

Στους δρόμους της Κρήτης υπάρχουν αναμφισβήτητα μερικά από τα πιο επικίνδυνα οδηγικά σημεία για ατύχημα. Να όμως που το ένδοξο νησί, και συγκεκριμένα η πόλη των Χανίων, πρωτοπορεί και σε κάτι άλλο: την πρόκληση ατυχημάτων σε πεζούς!

Κατεβαίνοντας τη Χάληδων (ο δρόμος που οδηγεί από την πλατεία 1866 στο λιμάνι) συναντά κανείς στο αριστερό του χέρι ένα μεγάλο γωνιακό σουβλατζίδικο. Λοιπόν, η γωνία του πεζοδρομίου ακριβώς μετά έχει αυτή την ειδική διαμόρφωση για τα αναπηρικά καροτσάκια, που δεν κάνει σκαλοπατάκι αλλά ανηφορίτσα. Πλην όμως το σημείο εκείνο γλιστράει πάρα πάρα πάρα πολύ, και δεν είναι και ακριβώς επίπεδο, είναι λίγο σαν τσουλήθρα (για αυτό προορίζεται από ό,τι κατάλαβα).

Φορώντας λοιπόν η δύσμοιρη ένα trendy και δροσερό χλατσαράκι (παπούτσι τύπου σαγιοναρέ με δερμάτινη σόλα όμως, έτσι ίσια και λεία, να γλιστράει καλά, να την έχω σίγουρη τη σαβούρα), πήγα να περάσω στο εν λόγω πεζοδρόμιο, κάνοντας και μια μικρή μανούβρα για να αποφύγω και την αφρικάνα κατσαρίδα που ερχόταν από την αντίθεση κατεύθυνση. Και βρίσκω και πατάω στο πιο γλιστερό ίσως σημείο. Η κάθοδος ήταν μοιραία και αναπόφευκτη. Θα πρέπει να πω βέβαια ότι έπεσα αριστοτεχνικά. Γιατί το πόδι γλίστησε προς τα εμπρός (φκέρεσα που λένε -από το φτυάρι θα πρέπει να ετυμολογείται η λέξη αυτή), και βρέθηκα κάπως οριζόντια να στηρίζομαι προς τα πίσω στο ένα χέρι και να "κάθομαι" απαλά στο έδαφος. Ούτε καν λερώθηκα. Πάλι καλά. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με το πέσιμό μου.

Ένας κύριος που είχε μαγαζί με τουριστικά εκεί ακριβώς μου είπε ότι όλη την ώρα πέφτει κόσμος, η πτώση μου δεν φάνηκε άλλωστε να του κάνει και μεγάλη εντύπωση (...and another one down, and another one down...). Καλά είναι δυνατόν να μην έχουν βάλει έναν κώνο, ένα κάτι, (αν όχι να κάνουν αδρή την επιφάνεια που είναι και το πιο σωστό). Και εγώ πες την έβγαλα φτηνά, κάποιος άλλος μπορεί να μην έπεφτε με τη δική μου χάρη και ισοκατανομή.

Δηλαδή η φιλοσοφία είναι η εξής: σου λέει, αυτό είναι για τους ανάπηρους. Αν όμως δεν είστε ανάπηρος, μην απελπίζεστε, μπορείτε εύκολα να γίνετε και ιδού το πώς! Έτσι οι εν λόγω διαμορφώσεις των πεζοδρομίων αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη χρησιμότητα με κάθε νέο ανάπηρο που δημιουργούν.

Επιτρέπεται το κάπνισμα στο αεροδρόμιο; -Σουρεαλισμός στον αερολιμένα.

Μπαίνοντας στον αερολιμένα Χανιών τίποτα δεν είναι τόσο περίοπτο και εξώφθαλμο όσο οι επιγραφές που γράφουν ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Ο επισκέπτης όμως παρατηρεί αν μείνει για λιγάκι στο χώρο, την εξής αντίφαση: ο κόσμος καπνίζει χωρίς να δίνει σημασία στις ταμπέλες! Κάτω από την ταμπέλα ακριβώς καθόταν ο άλλος και μου φούμαρε το τσιγαράκι του! Και να θέλω να φωνάξω, να τους τα ψάλλω, να τους πω είστε γύφτοι και απολίτιστοι και τριτοκοσμικοί που δεν μπορείτε ούτε και σε ένα χώρο όπου σαφώς απαγορεύεται το κάπνισμα να συγκρατήσετε την οικτρή σας εξάρτηση, ή έστω, να δείξετε τον στοιχειώδη σεβασμό και να την πάρετε μαζί σας έξω από το κτήριο (που δεν είναι και μεγάλο για αεροδρόμιο εδώ που τα λέμε, αμέσως βγαίνεις έξω). Αλλά όχι.... όχι! Θα ξεβολευτεί ο αναίσθητος καπνιστής, θα καταπατηθεί το αναφαίρετο δικαιώμά του να φουμάρει όπου και όποτε του καπνίσει; Προς Θεού!

Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ στην Ελλάδα. Είμαστε απολίτιστοι και έχουμε τη χώρα που μας αξίζει. Και το σημερινό περιστατικό δεν ήταν παρά ένα μικρό δείγμα της κατάστασης αυτής.

Γενέθλια ήταν και πέρασαν

Τελικά τώρα καταλαβαίνω πότε στήνει ο άνθρωπος γλέντι. Όχι στις χαρές αλλά στις λύπες. Πχ σε ένα γάμο (το ύστατο θλιβερό γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, στο οποίο προβαίνει μάλιστα εκούσια, ο αφελής, ενώ τα άλλα πες είναι πάνω από τις δυνάμεις σου), στα γενέθλια (επί λέξει έλεγα στους φίλους μου ελάτε να μου συμπαρασταθείτε). Δεν ένιωθα καλά που φόρτωνα στην πλάτη μου άλλο ένα χρόνο και ίσως να είχα προτιμήσει να μείνω σπίτι για να πάθω την κρίση μου με την ησυχία μου αν δεν θεωρούσα κοινωνική μου υποχρέωση να κεράσω ένα ποτό πέντε δέκα ανθρώπους που συμμετέχουν το τελευταίο διάστημα στην πορεία της ζωής μου. Και τελικά είδα ότι... δεν είναι δα και για κλάμματα. Ίσα ίσα. Κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν με την καλή τους διάθεση, με τα δώρα τους και με τις ευχές μου να με τιμήσουν, μου ομορφαίνουν τη ζωή και κάνουν τον παραπάνω χρόνο που προστίθεται κάθε γενέθλια στα χρόνια που 'φτασα να ζω να μου αλαφραίνει τη διάθεση και όχι να τη βαραίνει.

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από την εσωτερική αναταραχή που μου δημιούργησαν και φέτος τα γενέθλιά μου είναι ότι πρόβλημα με την ηλικία ουσιαστικά δεν υφίσταται. Πρόβλημα έχει (ή θα πρέπει να έχει) αυτός που δεν είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Και ήμουν χαζή που ενώ η ζωή μου παρέχει αυτή τη στιγμή μια δουλειά που αγαπώ, φιλία, έρωτα, υγεία, αγάπη, εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν αν το 29 είναι ένα χρόνο πριν το 30 και αν από του χρόνου θα περάσω στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και αν τα φωνήεντα είναι επτά και πόσο είναι η τετραγωνική ρίζα του τρία. Το μυαλό μου κούραζα και τη διάθεσή μου χάλαγα και τίποτα παραπάνω.

Αν δε σου αρέσει κάτι στη ζωή σου προσπάθησε να το αλλάξεις. Αν σου αρέσουν πράγματα στη ζωή σου απόλαυσέ τα. Αλλά μην τα βάζεις με τους αριθμούς και τις ηλικίες. Πρώτον γιατί δεν σε παίρνει (είναι σίγουρο ότι ο χρόνος θα σε νικήσει στο τέλος, πώς να το κάνουμε), και δεύτερον γιατί δεν είναι αυτό το πρόβλημά σου, δεν είναι αυτό το θέμα σου. Το θέμα σου είναι η ζωή σου, η κάθε σου μέρα και το πώς θα την περάσεις. Και αν θες να την περνάς με το να κλαίγεσαι για το χρόνο και την ηλικία τότε... έχεις πραγματικά πρόβλημα, ξεπέρασέ το.

Άντε μην τρελαθούμε κιόλας.