Πώς είναι να έχεις παιδί

Ήδη από τις πρώτες επισκέψεις που δέχθηκα μετά τη γέννηση του παιδιού ήξερα πολύ καλά πώς να περιγράψω στις φίλες και τους φίλους που δεν έχουν παιδιά την νέα εμπειρία μου. Το πώς είναι να έχεις παιδί: "Στη ζωή μας κάνουμε ένα σωρό πράγματα, αποκτάμε γνώσεις, γνωρίζουμε ανθρώπους, κάνουμε παρέες, ταξιδεύουμε, ερωτευόμαστε και ξεερωτευόμαστε, καταπιανόμαστε με διάφορες δραστηριότητες, αλλά πάντα νιώθουμε κάτι βαθιά μέσα μας ανικανοποίητο, νιώθουμε να μας μένει ένα κενο. Ε, το παιδί γεμίζει απόλυτα αυτό το κενό, το εξαφανίζει. Απλά σου παίρνει όλα τα άλλα." Πράγματι είναι απίστευτο το πόσο αλλάζει η ψυχολογία σου όταν έχεις παιδί. Γιατί σου φέρνει κάτι που δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει τίποτα άλλο στη ζωή σου: ότι κάθε μέρα που θα περνά θα ζεις ευτυχισμένες στιγμές. Λέμε για την ευτυχία, ότι είναι στιγμές που έρχονται και φεύγουν. Με το παιδί τέτοιες στιγμές έρχονται κάθε μέρα, με ένα του χαμόγελο, με κάτι αστείο που θα κάνει, και μόνο που υπάρχει τελικά. Το τίμημα σε όλο αυτό είναι η ελευθερία σου που τσεκουρώνεται. Για να κάνεις πλέον κάτι για τον εαυτό σου πρέπει να έχεις προγραμματίσει και τι θα κάνεις το παιδί. Ξαφνικά συνειδητοποιείς πόση μα πόση ελευθερία είχες πριν. Το ότι μπορούσες να κάνεις περίπου ό,τι ήθελες περίπου όποτε ήθελες σου φαίνεται πια τόσο αδιανόητο. Ο ελεύθερος χρόνος σου πλέον γίνεται χρυσάφι, πολύτιμος και σπάνιος. Ο ύπνος δε, χαμένη Ατλαντίδα. Είναι μια νέα πραγματικότητα, μια νέα τάξη πραγμάτων. Σε φέρνει σε μια άλλη ζωή, σχεδόν σε έναν άλλον εαυτό. Αρχίζεις να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε όλα αυτά που κάνεις, γιατί τίποτα δεν σου θυμίζει την ζωή που είχες πριν. Η φροντίδα του παιδιού στραγγίζει τόσο πολύ το χρόνο και τις αντοχές σου που πιο εφικτό σου φαίνεται να αγγίξεις τη σκιά σου παρά να έχεις μια αυθύπαρκτη, ανεξάρτητη ζωή που θα την ορίζεις εσύ κι όχι κάποιος άλλος. Είναι αντιφατικά αυτά που γράφω αλλά έτσι ακριβώς τα βιώνω. Ίσως να είναι τόσο έντονα επειδή είναι αρχή και το μωρό εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από εμένα, αλλά μου φαντάζει αυτή τη στιγμή τεράστιο τόσο το τίμημα όσο και η ανταμοιβή. Η αυταπάρνηση είναι αναπόφευκτη, σχεδόν αυτονόητη, και η απομάκρυνση από τον εαυτό μου λογική συνέπεια. Περιμένω τη στιγμή που θα βρεθώ ξανά σε επαφή με... εμένα.