Όσοι και όσες έχουν στο μυαλό τους μία ρομαντική, εξιδανικευμένη εικόνα για την εγκυμοσύνη και δεν θέλουν να τη χαλάσουν, καλό θα ήταν να αφήσουν το παρόν κείμενο και να βρουν κάτι άλλο να διαβάσουν.
Η εγκυμοσύνη για μένα, ή μάλλον πιο σωστά η δική μου εγκυμοσύνη, ισοδυναμεί με μεταμόρφωση από πεταλούδα σε κάμπια, και συγκεκριμένα με το στάδιο που φτιάχνεται το κουκούλι. Όχι μόνο θα πρέπει από κάτι (λιγότερο ή περισσότερο) εκλυστικό να μετατραπώ σε μια σιχαμερή βιοχλαπάτσα με πόδια, αλλά θα πρέπει στην πορεία να υποφέρω και τη μαρτυρική μετατροπή των ιστών και των μελών μου στην απαίσια γλίτσα, να νιώθω τους ιστούς μου να λιώνουν και να αναρροφώνται, το σώμα μου ολόκληρο να μεταλλάσσεται, να διογκώνεται εκτρωματικά. Και το μόνο που έχω να περιμένω είναι το οδυνηρό σκίσιμο του κουκουλιού, μαζί και των ιστών μου, που θα αποκαλύψει πανηγυρικά τη βλενοσκέπαστη κάμπια στην οποία θα έχω πλήρως πλέον μετατραπεί. Όχι μόνο θα έχω να υποφέρω την άφατη ασχήμια μου, αλλά θα έχω χάσει και ότι πιο πολύτιμο και ωραίο απολάμβανα στην παλιά μου ζωή, κάτι πιο ωραίο και από τους ιριδισμούς των φτερών μου: την ικανότητά μου να πετάω ανέμελα μέσα στη ζωή. Από τη μαγευτική εμπειρία της πτήσης θα προσγειωθώ ανώμαλα, καταδικασμένη μια ζωή να έρπομαι πάνω στα κοντά μου πόδια.
Αυτή η εικόνα περιγράφει με μια αστεία, ή ίσως μακάβρια αλληγορία το πόσο άσχημα νιώθω πολλές φορές για την κατάστασή μου. Δεν νιώθω πάντα έτσι και ελπίζω με τον καιρό, και ιδίως αφότου γεννήσω, να δω τα πράγματα και τη ζωή μου διαφορετικά. Όμως κάτι στιγμές σαν κι αυτήν, οι καταθλιπτικές μου τάσεις συναντούν τις έγνοιες μου και με κατεβάζουν στα άδυτα μιας δηλητηριώδους διάθεσης. Θα μου περάσει. Εξάλλου αύριο είναι μια άλλη μέρα.
