Και ναι, αγαπητοί μου, δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η ημέρα που εγώ, μία επαγγελματίας μεταφράστριας, θα παραδεχόμουν την υπεροχή των αυτόματων μεταφράσεων έναντι της μετάφρασης που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος-μεταφραστής. Δεν μπορώ όμως παρά να υποκλιθώ ταπεινά απέναντι στο μεγαλείο και τη σαρωτική δύναμη αυτού του ποιητικού δημιουργήματος, αυτού του λυρικού αριστουργήματος. Και να φανταστείτε ότι προέκυψε από την αυτόματη μετάφραση ενός απλούστατου και ταπεινότατου κειμένου... ενός ημερολογίου δίαιτας. Πού να ήταν και καλύτερο το υλικό δηλαδή, δεν τολμώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να βγει αν η πρώτη ύλη ήταν κανένας Σαίξπηρ.
…οι σουλτάνες και το ρύζι αποτραβιούνται, ολοκληρωμένος με τις δεύτερες σκέψεις του σιροπιού σφενδάμνου (πολύ συμπαθητικότερου από την καλοσύνη! θα ήταν!)…
Ήμουν όμορφο στερεό αίσθησης την ημέρα 2 αν και ήμουν αρκετά κοίλος, τσίμπησα έτσι πολλή στα καρύδια και τα φρούτα
Ήμουν ευαισθησία αρκετά αγροίκα και που ενοχλήθηκε εξαιρετικά κοντά την ημέρα 3. Οι αδένες μου ήταν στομφώδεις και εξοργισμένοι, και τα σημεία στο κιβώτιό μου και αποκηρύσσουν είναι ι – κόκκινη και καταπιεστική γόρδια αμηχανία κόμβων. Γριπίζω το Διαδίκτυο που αναρωτιέται εάν αποκλείω τα σωστά τρόφιμα, κατόπιν διάβασα ότι αυτό είναι μια ίδια φθαρμένη αντίδραση. Αποδίδω σε εκείνο το απόγειο 3-7 μπορώ παραμονή execrable και η δύναμη συμπτωμάτων σας προς τα εμπρός χειρότερα, κατόπιν μετά από αυτήν purposefulness πηγαίνετε ύπουλα υπερνικημένος έως συμπονετικός ένας κανονικός πέρα από το κομμάτι μερικών ημερών, κατόπιν η φόρμα 15 ημέρες (30) προορίζεται να είναι όπως HALLELUJAH! Αναμένω με ενδιαφέρον αυτόν!
Σημείωση: καμία δράση εντέρων μέχρι τώρα, η οποία είναι μια υποψία weirdie λαμβάνοντας υπόψη το πώς στο ροζ η εισαγωγή τροφίμων μου είναι. Πολύ φυσσώδης εν τούτοις (πόσο ταπεινωτικός). από για το παρόν στον έλεγχο, ανεξάρτητα από αυτόν, αφότου συμμετέχει ένα φοβερό IBS στη μάχη που είχα τη Δευτέρα μπορεί ισχυρό κτύπημα ημέρες χουφτών για το σκοπό η αφθονία μου να θελήσει να περάσει από αυτήν πάλι έτσι παίρνω το όφελος χορηγημένος αυτό δεν είμαι αυτός εξαιρετικός.
Σας παραπέμπω στον φίλο blogger όπου βρήκα αυτό το σπάνιο διαμάντι για να διαβάσετε και την πραγματικά αρμόζουσα εισαγωγή του:
http://dytistonniptiron.wordpress.com/2009/04/11/translation-automatic/
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2011
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 08, 2011
Ο διαμελισμός της προσωπικότητας από την επικείμενη μητρότητα ή πώς το μωρό σου σε ξεσκίζει πριν ακόμη το γεννήσεις
Η εγκυμοσύνη μου με έχει μετατρέψει σε ένα ον με πολλά πρόσωπα. Ξαφνικά είναι σαν να διαμελίστηκε η προσωπικότητά μου και να ξεπήδησαν από το σχίσιμό της πολλές, αυτόνομες σχεδόν, άγνωστες ως τώρα πλευρές της προσωπικότητάς μου.
Υπάρχει το κομμάτι του εαυτού μου που λαχταρά την ελευθερία. Δυνατό και περήφανο, έχει δεχθεί θανατηφόρο πλήγμα και σφαδάζει φυλακισμένο. Τρέχει προς κάθε κατεύθυνση για να ξεφύγει αλλά κλείνουν συνεχώς μπροστά του τα σίδερα, άγνωστοι μέχρι τώρα δυνάστες το πιάνουν ξανά και ξανά αιχμάλωτο κάθε φορά που προσπαθεί να αποδράσει. Παλεύει με την απελπισία γιατί ξέρει ότι δεν υπάρχει δρόμος για απόδραση αλλά δεν μπορεί να υποταχτεί και να πάψει να μάχεται να ελευθερωθεί, όπως δεν μπορεί η φλέβα στο λαιμό του βασανιζόμενου να πάψει να χτυπά επειδή το μόνο που περιμένει το σώμα είναι κι άλλος ακόμη πόνος. Η ψυχή αυτή πονά και παίρνει φόρα για να χτυπήσει κάθε φορά πιο δυνατά στον τοίχο, να νιώσει τον πόνο πιο βαθύ. Ώσπου τον καταπίνει και κάθεται σε μια γωνιά ακίνητη και ανίσχυρη, προσπαθώντας να μην παρατηρεί και να περνάει η ίδια απαρατήρητη, μήπως η σκλαβιά την ξεχάσει και απλώς την προσπεράσει. Ή μήπως σωθεί από κάποιο θαύμα. Θέλει να γυρίσει στο πριν. Να αποβάλλει τον δυνάστη.
Το άλλο κομμάτι είναι η δύναμη που ζωογονεί το σώμα μου, η δύναμη της νέας ζωής. Μέσα από μένα αλλά και πάνω από μένα, πέρα από μένα, φορτίζει με ακατάλυτη ισχύ κάθε μου κύτταρο, τρυπώνει με ρίζες βαθιές και ακατανίκητες στα έγκατα της γης και στα έγκατα της μήτρας μου. Κι όσο ριζώνει και δυναμώνει, και τρέφει τον ρωμαλαίο κορμό της και πετάει σαν τόξα τα κλαδιά της, σημαδεύοντας στα ουράνια, στην αιωνιότητα, στο διηνεκές, θεριεύει μέσα μου ο αναβρασμός της και κοχλάζουν οι χυμοί μου από την ανεξάντλητη ισχύ της. Η φύση γίνεται θηρίο που βρυχάται και που κοπανάει περήφανα το στήθος του καθώς καυχιέται που κατάφερε να γραπωθεί τόσο σφικτά πάνω στην αθανασία.
Κι όλο αυτό γίνεται εις βάρος του φτωχού θνητού μου εαυτού, αναδεύοντας τα σωθικά του ως τα πρόθυρα της έμεσης και ρουφώντας τη δύναμή του ως τα όρια της εξάντλησης. Το θνητό σώμα παραδίνεται ανυπεράσπιστο στο πανίσχυρο πνεύμα που το κυριεύει, δεν ξέρει αν θρέφει μέσα του τον άγγελο ή τον δαίμονα, ξέρει μόνο ότι δεν μπορεί να αντισταθεί, ότι είναι αδύναμο, ένα έρμαιο, ένα κορμί σκλαβωμένο.
Μέσα από το σώμα αυτό αντιδρά και παλεύει ο πρωτόγονος εαυτός μου, που πασχίζει μονάχα να επιβιώσει μέσα από χίλιους κινδύνους και σαστισμένος γυρνά συνεχώς γύρω από τον εαυτό του προσπαθώντας να προβλέψει την επόμενη επίθεση. Η πιο αρχέγονη από τις αισθήσεις του, η όσφρηση, οξύνεται σε βαθμό βασανιστικό, ώστε να μπορεί να αντιλαμβάνεται πια τα πάντα απ’τη μυρωδιά, ενστικτώδικα, να βιώνει τη χημεία τους, να τα νιώθει πρώτα με το σώμα και μετά με το μυαλό. Για να καθαρίσει το βρώμικο, να αποφύγει το αλλοιωμένο, να διαλέξει το θρεπτικό που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή χρειάζεται, να τα νιώθει όλα δυνατά, ασφυκτικά, να βλέπει με τη μύτη ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, να αφουγκράζεται τα πάντα γύρω ακόμα και στην πιο ερμητική σιωπή.
Ο πρωτόγονος εαυτός βλέπει παντού εχθρούς, παντού κινδύνους. Κάθε νεύμα είναι μια απειλή, κάθε κίνηση και υπόνοια τον τινάζει σαν κεραυνός. Έτοιμος παντού και πάντα να παλέψει, ακονίζει τα βέλη του, σφίγγει τις γροθιές του και κρατά σε εγρήγορση τα τεντωμένα αντανακλαστικά του. Περιφρουρεί το χώρο του, περιφρουρεί το σώμα του, περιφρουρεί τη φωλιά του, και είναι έτοιμο να ορμήξει σε όποιον κάνει την παραμικρή κίνηση προς το μέρος του. Στρέφει απειλητικά το ρόπαλο, μαστιγώνοντας με τους κύκλους του τον αέρα, τρίζει τα δόντια του και χτυπάει με το πέλμα του στη γη, δίνοντας και σ’αυτή σήμα να σειστεί και να ξεσηκωθεί να τον υπερασπίσει. Είναι πεινασμένος, είναι αγριεμένος και είναι αποφασισμένος. Θα παλέψει ως τη στερνή του πνοή.
Μέσα σ’αυτά ο σύγχρονος, σκεπτόμενος, λογικός, μαλθακός εαυτός μου παραλύει από το φόβο. Το μέλλον υψώνεται πάνω από το κεφάλι του σαν ένα κύμα πελώριο που ετοιμάζεται να τον τυλίζει σε μια δίνη ασφυκτική. Η γνώση τού έχει πει ότι τον περιμένει πόνος, πόνος σπαρακτικός και ξέσκισμα της σάρκας του, πως δόντια σιδερένια θα πετσοκόψουν απ’ έξω τα σωθικά του για να τον ξεγεννήσουν αν δεν βγει το κύημα ξεσκίζοντας εκ των ένδον το σώμα του. Ξέρει πως τον περιμένει πόνος και μαρτύριο στα όρια των οργανικών του αντοχών. Ξέρει πως είναι αναπόδραστο, και το πιο παράλογο είναι ότι όλοι του λένε πως πρέπει να το καλοδεχτεί. Ότι έτσι γίνεται σε όλα τα σώματα που γίνονται μανάδες, τίποτα το περίεργο δεν υπάρχει εδώ. Το μαρτυρικό άλγος που τον περιμένει, για τη φύση αποτελεί κοινοτυπία. Στα μηλίγγια του ο φόβος που νιώθει για αυτόν τον πόνο δε χωράει, ξεχειλίζει από τα όρια του νου. Και ίσως να μην μπορέσει να τον συλλάβει ακόμη και όταν τον νιώσει.
Υπάρχουν και πλευρές του εαυτού μου που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί, η θέση τους είναι ακόμη κενή, με μονάχο να την κρατάει ένα ερωτηματικό. Είναι η γυναίκα-μητέρα με τη φροντίδα, με το βάλσαμο, με το απαλό άγγιγμα, με το δόσιμο, με το μοίρασμα, με την αυτοθυσία. Θα τυλίξει απ’το κορμί της με το κομμάτι το πιο μαλακό το παιδί της, θα αφήσει να τρέξει το αίμα της για να το θρέψει, θα δώσει ύλη και πνεύμα, και πνοή και γάλα, ουσία απ’την ουσία της, σάρκα από τη σάρκα της. Θα αφήσει να ξεσκιστούν τα σωθικά της για να βγει ελεύθερη στον κόσμο η νέα ζωή, όπως παραμερίζει η γη το χώμα για να ξεπεταχτεί το νέο βλαστάρι. Γίνεται ολόκληρη χώμα, γίνεται ολόκληρη μήτρα.
Μια άλλη αθέατη και απούσα ακόμη πλευρά είναι αυτή που όχι δίνει αλλά λαμβάνει. Που παίρνει φως από τη λάμψη της ζωής, χαρά απ΄το γέλιο της, στεναγμό απ’το κλάμα της, αυτή που παίρνει πίσω τη δύναμη που πρόσφερε, και την αφομοιώνει, και την πολλαπλασιάζει, που αμοίβεται για τον πόνο της με απρόσμενη ευτυχία και πλήρωση. Δεν έχω άλλα να πω για αυτήν γιατί δεν τη βλέπω ακόμη καλά.
Τέλος, πέρα και πίσω από όλα αυτά (πολύ βάθος κήπος ίσως), απλώνεται μία πλευρά μου ανεξήγητα γαλήνια, γεμάτη εμπιστοσύνη στην αρχέγονη σοφία της φύσης, μία δύναμη ήρεμη που διαπερνά αδιόρατα τη γη και τον αέρα, η ανώτερη γνώση και η σιωπηρή ισχύς που διατρέχει κάθε τι το ζωογόνο, που αγγίζει τα πάντα ευγενικά και απαλά, μια δύναμη που εξυψώνει και αγιάζει την ύπαρξη τόσο τη δική μου όσο και αυτήν που φιλοξενώ, που αγκαλιάζει κάθε στιγμή αυτής της δημιουργίας ως ιερή, τέλεια και ανεπανάληπτη. Μακάρι να την ένιωθα συχνότερα ή εντονότερα.
Ουφ… όπως καταλάβατε είμαι έγκυος και όπως επίσης καταλάβατε (σόρυ για τις επαναλήψεις, αλλά τείνουν να γίνουν μέρος του στυλ μου απ’ό,τι βλέπω) την υποδέχτηκα με σπαραγμό και βάσανο την είδηση και την πραγματικότητα της εγκυμοσύνης μου. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως προσπαθώ ή να μην το σκέφτομαι («να μην παρατηρώ και να περάσω και η ίδια απαρατήρητη») ή να απορροφώμαι από τις διάφορες πρακτικές της πλευρές (είναι άλλωστε υπέραρκετές για να με κρατούν απασχολημένη και να δίνουν τροφή για τις συζητήσεις με τους γύρω μου). Ελπίζω με τον καιρό να καλυφθούν και να υπερισχύσουν οι θετικές πλευρές αυτού του τέρατος με τα πολλά κεφάλια, γιατί αλλιώς πάω γραμμή για Μήδεια.
Υπάρχει το κομμάτι του εαυτού μου που λαχταρά την ελευθερία. Δυνατό και περήφανο, έχει δεχθεί θανατηφόρο πλήγμα και σφαδάζει φυλακισμένο. Τρέχει προς κάθε κατεύθυνση για να ξεφύγει αλλά κλείνουν συνεχώς μπροστά του τα σίδερα, άγνωστοι μέχρι τώρα δυνάστες το πιάνουν ξανά και ξανά αιχμάλωτο κάθε φορά που προσπαθεί να αποδράσει. Παλεύει με την απελπισία γιατί ξέρει ότι δεν υπάρχει δρόμος για απόδραση αλλά δεν μπορεί να υποταχτεί και να πάψει να μάχεται να ελευθερωθεί, όπως δεν μπορεί η φλέβα στο λαιμό του βασανιζόμενου να πάψει να χτυπά επειδή το μόνο που περιμένει το σώμα είναι κι άλλος ακόμη πόνος. Η ψυχή αυτή πονά και παίρνει φόρα για να χτυπήσει κάθε φορά πιο δυνατά στον τοίχο, να νιώσει τον πόνο πιο βαθύ. Ώσπου τον καταπίνει και κάθεται σε μια γωνιά ακίνητη και ανίσχυρη, προσπαθώντας να μην παρατηρεί και να περνάει η ίδια απαρατήρητη, μήπως η σκλαβιά την ξεχάσει και απλώς την προσπεράσει. Ή μήπως σωθεί από κάποιο θαύμα. Θέλει να γυρίσει στο πριν. Να αποβάλλει τον δυνάστη.
Το άλλο κομμάτι είναι η δύναμη που ζωογονεί το σώμα μου, η δύναμη της νέας ζωής. Μέσα από μένα αλλά και πάνω από μένα, πέρα από μένα, φορτίζει με ακατάλυτη ισχύ κάθε μου κύτταρο, τρυπώνει με ρίζες βαθιές και ακατανίκητες στα έγκατα της γης και στα έγκατα της μήτρας μου. Κι όσο ριζώνει και δυναμώνει, και τρέφει τον ρωμαλαίο κορμό της και πετάει σαν τόξα τα κλαδιά της, σημαδεύοντας στα ουράνια, στην αιωνιότητα, στο διηνεκές, θεριεύει μέσα μου ο αναβρασμός της και κοχλάζουν οι χυμοί μου από την ανεξάντλητη ισχύ της. Η φύση γίνεται θηρίο που βρυχάται και που κοπανάει περήφανα το στήθος του καθώς καυχιέται που κατάφερε να γραπωθεί τόσο σφικτά πάνω στην αθανασία.
Κι όλο αυτό γίνεται εις βάρος του φτωχού θνητού μου εαυτού, αναδεύοντας τα σωθικά του ως τα πρόθυρα της έμεσης και ρουφώντας τη δύναμή του ως τα όρια της εξάντλησης. Το θνητό σώμα παραδίνεται ανυπεράσπιστο στο πανίσχυρο πνεύμα που το κυριεύει, δεν ξέρει αν θρέφει μέσα του τον άγγελο ή τον δαίμονα, ξέρει μόνο ότι δεν μπορεί να αντισταθεί, ότι είναι αδύναμο, ένα έρμαιο, ένα κορμί σκλαβωμένο.
Μέσα από το σώμα αυτό αντιδρά και παλεύει ο πρωτόγονος εαυτός μου, που πασχίζει μονάχα να επιβιώσει μέσα από χίλιους κινδύνους και σαστισμένος γυρνά συνεχώς γύρω από τον εαυτό του προσπαθώντας να προβλέψει την επόμενη επίθεση. Η πιο αρχέγονη από τις αισθήσεις του, η όσφρηση, οξύνεται σε βαθμό βασανιστικό, ώστε να μπορεί να αντιλαμβάνεται πια τα πάντα απ’τη μυρωδιά, ενστικτώδικα, να βιώνει τη χημεία τους, να τα νιώθει πρώτα με το σώμα και μετά με το μυαλό. Για να καθαρίσει το βρώμικο, να αποφύγει το αλλοιωμένο, να διαλέξει το θρεπτικό που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή χρειάζεται, να τα νιώθει όλα δυνατά, ασφυκτικά, να βλέπει με τη μύτη ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, να αφουγκράζεται τα πάντα γύρω ακόμα και στην πιο ερμητική σιωπή.
Ο πρωτόγονος εαυτός βλέπει παντού εχθρούς, παντού κινδύνους. Κάθε νεύμα είναι μια απειλή, κάθε κίνηση και υπόνοια τον τινάζει σαν κεραυνός. Έτοιμος παντού και πάντα να παλέψει, ακονίζει τα βέλη του, σφίγγει τις γροθιές του και κρατά σε εγρήγορση τα τεντωμένα αντανακλαστικά του. Περιφρουρεί το χώρο του, περιφρουρεί το σώμα του, περιφρουρεί τη φωλιά του, και είναι έτοιμο να ορμήξει σε όποιον κάνει την παραμικρή κίνηση προς το μέρος του. Στρέφει απειλητικά το ρόπαλο, μαστιγώνοντας με τους κύκλους του τον αέρα, τρίζει τα δόντια του και χτυπάει με το πέλμα του στη γη, δίνοντας και σ’αυτή σήμα να σειστεί και να ξεσηκωθεί να τον υπερασπίσει. Είναι πεινασμένος, είναι αγριεμένος και είναι αποφασισμένος. Θα παλέψει ως τη στερνή του πνοή.
Μέσα σ’αυτά ο σύγχρονος, σκεπτόμενος, λογικός, μαλθακός εαυτός μου παραλύει από το φόβο. Το μέλλον υψώνεται πάνω από το κεφάλι του σαν ένα κύμα πελώριο που ετοιμάζεται να τον τυλίζει σε μια δίνη ασφυκτική. Η γνώση τού έχει πει ότι τον περιμένει πόνος, πόνος σπαρακτικός και ξέσκισμα της σάρκας του, πως δόντια σιδερένια θα πετσοκόψουν απ’ έξω τα σωθικά του για να τον ξεγεννήσουν αν δεν βγει το κύημα ξεσκίζοντας εκ των ένδον το σώμα του. Ξέρει πως τον περιμένει πόνος και μαρτύριο στα όρια των οργανικών του αντοχών. Ξέρει πως είναι αναπόδραστο, και το πιο παράλογο είναι ότι όλοι του λένε πως πρέπει να το καλοδεχτεί. Ότι έτσι γίνεται σε όλα τα σώματα που γίνονται μανάδες, τίποτα το περίεργο δεν υπάρχει εδώ. Το μαρτυρικό άλγος που τον περιμένει, για τη φύση αποτελεί κοινοτυπία. Στα μηλίγγια του ο φόβος που νιώθει για αυτόν τον πόνο δε χωράει, ξεχειλίζει από τα όρια του νου. Και ίσως να μην μπορέσει να τον συλλάβει ακόμη και όταν τον νιώσει.
Υπάρχουν και πλευρές του εαυτού μου που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί, η θέση τους είναι ακόμη κενή, με μονάχο να την κρατάει ένα ερωτηματικό. Είναι η γυναίκα-μητέρα με τη φροντίδα, με το βάλσαμο, με το απαλό άγγιγμα, με το δόσιμο, με το μοίρασμα, με την αυτοθυσία. Θα τυλίξει απ’το κορμί της με το κομμάτι το πιο μαλακό το παιδί της, θα αφήσει να τρέξει το αίμα της για να το θρέψει, θα δώσει ύλη και πνεύμα, και πνοή και γάλα, ουσία απ’την ουσία της, σάρκα από τη σάρκα της. Θα αφήσει να ξεσκιστούν τα σωθικά της για να βγει ελεύθερη στον κόσμο η νέα ζωή, όπως παραμερίζει η γη το χώμα για να ξεπεταχτεί το νέο βλαστάρι. Γίνεται ολόκληρη χώμα, γίνεται ολόκληρη μήτρα.
Μια άλλη αθέατη και απούσα ακόμη πλευρά είναι αυτή που όχι δίνει αλλά λαμβάνει. Που παίρνει φως από τη λάμψη της ζωής, χαρά απ΄το γέλιο της, στεναγμό απ’το κλάμα της, αυτή που παίρνει πίσω τη δύναμη που πρόσφερε, και την αφομοιώνει, και την πολλαπλασιάζει, που αμοίβεται για τον πόνο της με απρόσμενη ευτυχία και πλήρωση. Δεν έχω άλλα να πω για αυτήν γιατί δεν τη βλέπω ακόμη καλά.
Τέλος, πέρα και πίσω από όλα αυτά (πολύ βάθος κήπος ίσως), απλώνεται μία πλευρά μου ανεξήγητα γαλήνια, γεμάτη εμπιστοσύνη στην αρχέγονη σοφία της φύσης, μία δύναμη ήρεμη που διαπερνά αδιόρατα τη γη και τον αέρα, η ανώτερη γνώση και η σιωπηρή ισχύς που διατρέχει κάθε τι το ζωογόνο, που αγγίζει τα πάντα ευγενικά και απαλά, μια δύναμη που εξυψώνει και αγιάζει την ύπαρξη τόσο τη δική μου όσο και αυτήν που φιλοξενώ, που αγκαλιάζει κάθε στιγμή αυτής της δημιουργίας ως ιερή, τέλεια και ανεπανάληπτη. Μακάρι να την ένιωθα συχνότερα ή εντονότερα.
Ουφ… όπως καταλάβατε είμαι έγκυος και όπως επίσης καταλάβατε (σόρυ για τις επαναλήψεις, αλλά τείνουν να γίνουν μέρος του στυλ μου απ’ό,τι βλέπω) την υποδέχτηκα με σπαραγμό και βάσανο την είδηση και την πραγματικότητα της εγκυμοσύνης μου. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως προσπαθώ ή να μην το σκέφτομαι («να μην παρατηρώ και να περάσω και η ίδια απαρατήρητη») ή να απορροφώμαι από τις διάφορες πρακτικές της πλευρές (είναι άλλωστε υπέραρκετές για να με κρατούν απασχολημένη και να δίνουν τροφή για τις συζητήσεις με τους γύρω μου). Ελπίζω με τον καιρό να καλυφθούν και να υπερισχύσουν οι θετικές πλευρές αυτού του τέρατος με τα πολλά κεφάλια, γιατί αλλιώς πάω γραμμή για Μήδεια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)