A friend's loss

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/08/19/AR2010081906354.html

Ουφ, εντάξει το βρήκα

Εντάξει, βρήκα τι έφταιγε. Για κάποιο λόγο είχε ενεργοποιηθεί η μεταγραφή σε Hindi παρακαλώ, γι'αυτό και έπαθα το σχετικό σοκ. Για το πώς μπορώ να βγάλω τους τόνους από τις ημερομηνίες ξέρει κανείς να μου πει (για να περάσουμε στα επουσιώδη);

न्यू स्किन- Ω, διάλε διάλε! Μπορείτε να βοηθήσετε, blogογείτονες;

Τι πήγα να να κάνω η έρμη; Να αλλάξω την εμφάνιση του blog μου για να ανανεώσω το ενδιαφέρον τόσο το δικό μου όσο και των αναγνωστών μου για αυτό. Και βάζω αυτό το προκλητικό και χτυπητό κόκκινο και πάω να γράψω μια ανάρτηση με τίτλο "New Skin", και με το που γράφω την κάθε μία από αυτές τις λέξεις και πατάω το space, γίνεται αλαμπουρνέζικα αραβικά! Και νόμιζα ότι το πρόβλημά μου ήταν πώς να αλλάξω στην ημερομηνία τις λέξεις ώστε είτε να είναι γραμμένες με μικρά γράμματα είτε με σκέτα κεφαλαία χωρίς τους τόνους των μικρών. Μπορεί κανείς να με βοηθήσει;

Κατσαρίδα και ωριμότητα

Είχα δει παλαιότερα σε μία ελληνική σειρά (όχι ιδιαίτερα καλή, πρέπει να πω) την πρωταγωνίστρια να βρίσκει μία κατσαρίδα μέσα στο νιπτήρα του μπάνιου της (περίεργο, εγώ ποτέ δεν έχω βρει κατσαρίδα στον νιπτήρα, αλλά ας μην το μελετάω καλύτερα) και να παθαίνει μία (εύλογη, θεωρώ) φρίκη, να βάζει τις φωνές, να της πετάει ό,τι βρει (τη λακ, τη βούρτσα, το πιστολάκι των μαλλιών, ώστε να τα γεμίσει και με μικρόβια συν τοις άλλοις), κλπ. Αργότερα, περιγράφοντας το περιστατικό στις φίλες της, τους λέει ότι αυτή ποτέ δεν φοβόταν τις κατσαρίδες και ότι ο ξαφνικός της φόβος είναι σημάδι της κακής ψυχολογικής της κατάστασης και της συναισθηματικής της αστάθειας.
Αν και προς στιγμήν παραξενεύτηκα με την παραπάνω ερμηνεία, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι εάν ήμουν απόλυτα ψύχραιμη απέναντι στις κατσαρίδες θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος (πόσω μάλλον εάν ήμουν σε θέση να τις κυνηγήσω και να τις σκοτώσω). Είναι μία φίλη μου που αν τύχει να υπάρχει κατσαρίδα σπίτι της την ξεφορτώνεται με συνοπτικές διαδικασίες (δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει, δεν κοιτάζω). Τη θαυμάζω απεριόριστα για αυτό, τη θεωρώ ηρωίδα. Τι δυναμισμός, τι πυγμή, τι θάρρος! Τι... τι μου λείπει εμένα και δεν είμαι έτσι; Εγώ θεωρώ ως τεράστια πρόοδο το ότι δεν σπάνε πλέον κρύσταλλα και τζαμαρίες οι στριγκλιές που βάζω όταν δω κάποιον εκπρόσωπο του απεχθούς αυτού είδους εντόμου, ενώ ασφαλώς και ούτε μου περνάει από το μυαλό να το εξολοθρεύσω η ίδια (για την ακρίβεια τώρα τελευταία μου περνάει, κάτι που επίσης θεωρώ μεγάλη πρόοδο και δείγμα προσωπικής ωρίμανσης, αλλά μετά από λίγο... μου περνάει). Κι η άλλη πιάνει και σκοτώνει την κατσαρίδα έτσι, εν ψυχρώ, λες και είναι ο Ομέρ Βρυώνης -η κοπέλα εννοώ ότι είναι Ομέρ Βρυώνης όχι η κατσαρίδα, πρώτον, και δεύτερον, έτσι γράφεται το Βρυώνης; Από το "βρύο"; (Όχι από το "βρύο", από το "βρυώνω", άσχετη!).
Τεσπαν, για να τελειώνει αυτό το εμπνευσμένο, για μια ακόμη φορά, post, να πω απλά ότι εύχομαι μια μέρα να έχω τη γενναιότητα και το σθένος ψυχής να κυνηγήσω μία (έστω) κατσαρίδα, να τη σκοτώσω και να τη γδάρω ζωντανή! (Τι λες παιδάκι μου, πρώτον πώς θα την γδάρεις ζωντανή αν την έχεις σκοτώσει και δεύτερον η κατσαρίδα δεν έχει δέρμα, είναι χύμα ζουμιά και έντερα από μέσα, αν πας να τη γδάρεις -έστω ότι το επιχειρείς- θα πεταχτούν απλώς έτσι. Κρίμα το πτυχίο βιολογίας που σου δώσανε!)