Τελευταία έχω μία έντονη αίσθηση μακαβριότητας. Το παρελθόν μου, η παιδική μου ηλικία, το σπίτι όπου μεγάλωσα, επιστρέφουν στο μυαλό μου σαν μακάβριες εικόνες βγαλμένες από ταινία του Ντέιβιντ Λιντς. Κάτι το τραγικό, κάτι το θλιβερό, και στην πιο τρομακτική του έκφανση κάτι το ιλαρό περιβάλλει τις παιδικές μου αναμνήσεις, τις οποίες βλέπω πια σαν παραστρατήματα που με οδήγησαν στον λάθος δρόμο όπου βρίσκομαι τώρα.
Αναπολώ και προσπαθώ να εντοπίσω τα λάθη. Λάθη στις ενέργειές μου, λάθη στον χαρακτήρα μου («κατασκευαστικά σφάλματα» κατά τη διάρκεια της διαμόρφωσής του), αδυναμίες που συγκροτούν ένα αποκύημα παντελούς ανικανότητας, απερίσκεπτο σκόρπισμα των θετικών μου στοιχείων, του χρόνου μου, της δύναμης και της αντοχής μου.
Μία ζωή αποπροσανατολισμένη. Χαμένη. Που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μία φάση φαινομενικά καλή (κανονικά δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι, έχω τόσα πολλά) αλλά εσωτερικά αποδομημένη, χωρίς ειρμό, χωρίς ενιαία πορεία, ξεσέρνει ανερμάτιστη σε μία παθητική ρότα που βγάζει κάθε φορά σε ένα «κάπου» αθέλητο, που για τον λόγο αυτό μοιάζει με «πουθενά». Δεν κατάφερα να προχωρήσω σωστά στη ζωή μου. Δεν είχα σωστή κρίση, ήμουν τόσο φαντασμένη, τόσο αφελής, τόσο ανώριμη. Χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχο, πήγαινα όπου με έπαιρνε ο άνεμος.
Και ποιος μου είπε βέβαια ότι η ζωή είναι ευθύβολη και εξ αρχής προγραμματισμένη; Όλοι φαντάζομαι, λίγο ή πολύ, παίρνουν τα πράγματα έτσι όπως έρχονται και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο στις εκάστοτε καταστάσεις. Αλλά για τον εαυτό μου δεν το δέχομαι. Εγώ έπρεπε να είχα πράξει αλλιώς. Να είχα κινηθεί πιο σωστά, πιο μεθοδικά, πιο διορατικά. Άφησα τη ζωή μου να πάει όπου θέλει, δίνοντάς της μόνο πού και πού καμιά κλωτσιά που την έστελνε όσο γινόταν πιο μακριά από τις πιθανές ευνοϊκές διαδρομές. Και τώρα είμαι εδώ. Δεν μπορώ να δεχτώ όσα μου έχουν συμβεί. Τα χρόνια, τα χρόνια που πέρασαν. Μα χθες ακόμη ήμουν 18. Έτσι μου φαίνεται. Και είμαι ακόμη μικρή. Θεωρητικά έχω το χρόνο να διορθώσω πολλά, με βλέπω όμως να προσθέτω στις αρνητικές επιδόσεις μου και άλλα λάθη.
Θα ήθελα το μέλλον με όλα του τα ενδεχόμενα να εμφανιζόταν μπροστά μου σαν ένας αναλυτικός χάρτης που θα μου έδειχνε όλες τις πιθανές πορείες και θα μου επέτρεπε να διαλέξω εύκολα την πιο καλή. Γιατί αυτό που νιώθω είναι ότι ακολουθώ ένα δρόμο που εκτρέπεται συνεχώς από αυτό που θα ήθελα. Ήθελα η ζωή μου να είναι ένα βέλος, να κατευθύνω όλη μου την ενέργεια σε μία εστιασμένη πορεία που θα με βγάλει όσο γίνεται πιο μπροστά. Και αντί για αυτό οι ενέργειές μου παραστρατούν πάντα δεξιά και αριστερά, σε αντιπαραγωγικές καμπύλες που με βγάζουν από το δρόμο μου, με πετάνε έξω, ίσως με ρίχνουν και προς τα πίσω, δεν είμαι σε θέση να δω.
Γιατί ούτε ο δρόμος ο ιδανικός που έχω στο μυαλό μου ξέρω ποιος και πού είναι ούτε πώς να τον βρω και να τον ακολουθήσω.
