Λίγο πριν τα 30 και η αγωνία για "προσωπική αποκατάσταση" να βρίσκει απρόσμενη απάντηση στη θεατρική σκηνή μιας μουσικής παράστασης στην Κορέα. Η μουσικοχορευτική ομάδα ΝΑΝΤΑ έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο παράγοντας μουσική από "κουζινικούς" ήχους που χτυπάνε ρυθμικά (μαχαιροπήρουνα, δοχεία, επιφάνειες κοπής, κλπ, κλπ, φαντασία να υπάρχει). Η υποτυπώδης υπόθεση της επιτυχημένης μουσικής παράστασης είναι ότι μία ομάδα από μάγειρες ετοιμάζει με ασφυκτική προθεσμία ένα γαμήλιο γεύμα. Μετά την ολοκλήρωση της προετοιμασίας, τα μέλη της ομάδας επιλέγουν από κοινό τον γαμπρό και τη νύφη, και τους ανεβάζουν στη σκηνή για να δοκιμάσουν τα εδέσματα. Εγώ όπως θα υποψιαστήκατε επιλέχθηκα ως νύφη (κοπέλα της παντρειάς είμαι άλλωστε, καλά το σκέφτηκαν οι άνθρωποι). Έλα όμως που στη μακρυνή Κορέα η νύφη δεν φοράει πέπλα και τούλια, αλλά μία πολύχρωμη (ωραιότατη, δε λέω) στολή και ένα πολυγωνικό καπελάκι σαν κορωνίτσα! Πού να πάει κι εμένα ο νους μου! Λέω εντάξει, πήραν κάποιους από το κοινό να δοκιμάσουν και καλά αυτά που φτιάξανε, πάει στο καλό, τόσες και τόσες εμετικές αηδίες δοκίμασα σε αυτή τη χώρα, ας δοκιμάσω κάτι και υπό τις επεφημίες θεατρικού κοινού. Το καπελάκι και η ντεμέκ στολή (βλέπε κοκκινόχρυση ποδιά στην φωτο) δεν με προβλημάτισαν. Άρχισα εκεί πέρα να τρώω (μία κρεμούλα ήταν με πολύ ουδέτερη γεύση, επιλεγμένη ώστε να μην προβληματίζει), προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου (κάτι που επίσης φαίνεται στη φωτο) για την όλη εξέλιξη και το απρόσμενο ανέβασμά μου στο σανίδι . Η ομάδα των μουσικο-χορευτών, καλά κουρδισμένη, με συμβούλευε να τρώω και να τρώω και να τρώω, όπως και έκανα, μέχρι που ήρθε η ώρα να αποσυρθώ πλέον από το πάλκο. Άμαθη στους τρόπους της Άπω Ανατολής, παρέλειψα να υποκλιθώ στον "σύζυγό" μου (που ακόμη δεν είχα καταλάβει πως ήταν σύζυγος), αλλά σύντομα μου το επισήμαναν και με επανέφεραν στο σημείο υπόκλισης. Μόνο όταν πήγαμε να υποκλιθούμε όμως όλοι μαζί στη σκηνή, κατάλαβα, από το γαμήλιο εμβατήριο (εμβόλιμο δυτικότροπο στοιχείο της παράστασης για να καταλάβει και ο μη ασιάτης πέντε πράγματα), πως αυτός ήταν ο γάμος μου! Με ύφος απέραντης αγαλλίασης πλέον, ένα αίσθημα θριάμβου (yes! τον καπάρωσα τον ασιάτη!) και βλέμμα φανερής συγκίνησης, υποκλίθηκα στους "καλεσμένους" μου, κάπως ενθουσιωδέστερα αυτή τη φορά, με αποτέλεσμα να μου πέσει το καπελάκι στη μούρη.
Μετά το τέλος της παράστασης δεχόμουν συγχαρητήρια από τους θεατές που με αναγνώρισαν, και φυσικά πειράγματα από την παρέα μου. Από το θέατρο κράτησαν το mail μου και μου έστειλαν τη φωτο που βλέπετε παραπάνω. Πού ήσουν μάνα να με δεις νυφούλα!
