Για δύο νέους ανθρώπους όπως εγώ και η φίλη μου φαίνεται αδιανόητο το πώς ένας μεσήλικας θα προτιμήσει να περάσει όλη του τη μέρα μπροστά στην τηλεόραση αντί να βγει έξω, να πάει μια εκδρομή, ένα ταξίδι, τη στιγμή που, φαινομενικά τουλάχιστον, η ζωή του πάει μια χαρά, τα παιδιά του δεν απαιτούν πλέον επιτακτικά το χρόνο του όπως όταν ήταν μικρά, δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τα επαγγελματικά του κλπ. Και θα έπρεπε να απολαμβάνει τις χαρές τις ζωής παρέα με τον σύντροφο της ζωής του, να νιώσουν κοντά ο ένας στον άλλον και όχι να είναι τη μια σαν δύο ξένοι και την άλλη σαν αντίπαλοι.
Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ο φόβος για αυτό που ίσως περιμένει και εμάς. Τώρα τα βλέπουμε και τα κρίνουμε, όταν όμως φτάσουμε και εμείς στην ηλικία τους, μήπως θα είμαστε στη θέση τους και χειρότερα; Μήπως τότε καταλάβουμε; Πώς θα νιώθουμε; Σαν να έχει χαραμιστεί η ζωή μας κυνηγώντας καριέρες και μεγαλώνοντας παιδιά δίπλα σε έναν άνθρωπο που απέτυχε να αποτρέψει τη φθορά του χρόνου στον οργανισμό μας, κάτι που θα αδυνατούμε πλέον ες αεί να του συγχωρήσουμε;
Κάνω απεγνωσμένη έκκληση, ας μου πει όποιος ξέρει, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΧΛΑ; ή μήπως είναι μία ακόμη έκφανση της άνισης μάχης με την εντροπία, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ολόκληρο σύμπαν, πόσο μάλλον εμείς;
