What I have become

Ok, να γράψω. Αλλά να γράψω τι ακριβώς; Πώς να περιγράψω τη ζωή και τον εαυτό μου; Πρόκειται να πάω στην Αθήνα τις επόμενες μέρες και έστειλα μήνυμα σε έναν ξάδερφό μου που μένει εκεί και που έχω πολύ καιρό να δω. Όταν μου απάντησε ότι έχει χρόνο να βρεθούμε ένιωσα λίγο άσχημα, όχι επειδή δεν θέλω να τον δω, αλλά επειδή δεν είμαι σίγουρη… πώς να του περιγράψω τον εαυτό μου έπειτα από τόσο καιρό που έχουμε να τα πούμε. Δηλαδή τώρα εγώ είμαι τι; Η ζωή μου είναι πώς; Νιώθω ότι όλα όσα μου συμβαίνουν είναι πολύ απροσδιόριστα. Ας κάνω μια απόπειρα περιγραφής.
Έχω παντρευτεί πρόσφατα. Με τον άνδρα μου είμαστε σε αναγνωριστική φάση των ρόλων και των όρων της συμβίωσής μας (κάτι που συμβαίνει χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, που δεν ξέρω αν είναι καλό ή αν σημαίνει ότι κάτι μένει κρυμμένο). Κυρίως φοβάμαι μήπως εγώ κρατάω μέσα μου πράγματα και δεν εξωτερικεύω τα θέλω μου.
Τη δουλειά μου γενικά την έχω βαρεθεί κάπως αν και παλιότερα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που έκανα πάρα πολλά για να την κατακτήσω και για να είμαι καλή σε αυτήν. Πλέον δεν είμαι τόσο αποδοτική, κυρίως όσον αφορά την ποσότητα (γιατί η εμπειρία που έχω πλέον μου επιτρέπει «όταν τελικά στρωθώ» να δώσω μια χαρά ποιότητα), και κυρίως μου λείπει η έμπνευση και η δημιουργικότητα. Ίσως επειδή το αντικείμενο επαναλαμβάνεται (όποτε έχω δουλέψει με νέα και ενδιαφέροντα κείμενα, π.χ. μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά με θέμα –απίστευτο!- την εντροπία, ένιωθα άλλος άνθρωπος, με αναζωογόνησε πάρα πολύ, μου έδωσε νέα διάθεση και όρεξη).
Ένα άλλο θέμα είναι ότι μένω όλη μέρα σπίτι επειδή τέτοια είναι η φύση της δουλειάς μου. Η κοινωνικότητα είναι κάτι που μου λείπει, αλλά και κάτι που μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο γιατί «ξεσυνηθίζω» να είμαι κοντά σε άλλους. Τελικά νιώθω άνετα και οικεία μόνο με πολύ κοντινές μου φίλες, που μαζί τους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να το περνάω από «κοινωνικό φίλτρο» (μάλλον βλακεία έκφραση είναι αυτό, καταλάβατε τι θέλω να πω, όταν ξανασυνηθίσω να γράφω θα χρησιμοποιώ καλύτερες εκφράσεις, το υπόσχομαι!). Το περίεργο είναι ότι ενώ νιώθω πολύ ωραία όταν τύχει να βρεθώ σε ένα ευχάριστο κοινωνικό περιβάλλον, δεν επιδιώκω και τόσο να ξανασυναντηθώ με αυτά τα άτομα. Φαίνεται την έχω μάθει την απομόνωση και με έχει μάθει κι αυτή, και δύσκολα αποχωριζόμαστε η μία την άλλη.
Άλλο. Έχω άγχος σχετικά με την τεκνοποίηση. Καταλαβαίνω ότι τώρα είναι η κατάλληλη ηλικία για να κάνω παιδί (ή μάλλον η ύστατη κατάλληλη ηλικία), αλλά φοβάμαι ότι όλα θα αλλάξουν τόσο πολύ αν και εφόσον και όταν γίνει αυτό που δεν θα αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι θα χάσω την ηρεμία μου, την ησυχία μου, την ατομικότητά μου, τον ύπνο μου, τον προσωπικό χρόνο μου, τη σωματική μου ακεραιότητα και η λίστα δεν έχει τέλος. Ωραία, βλέπω παιδάκια καλά και χαριτωμένα και μπορεί να κάτσω να παίξουμε ή να μιλήσουμε και να περάσω όμορφα μαζί τους, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο ότι θα έχω ένα δικό μου παιδί που 24 ώρες το 24ωρο θα είναι υπό την ευθύνη και τη φροντίδα μου. Με τρομοκρατεί αυτό. Μου γκρεμίζει όλο το παρόν.
Και τι χαρές έχει το παρόν σου που θα στερηθείς δηλαδή, θα μου πείτε. Ας γράψω και για αυτό. Αέρα στα πανιά και τα πνευμόνια μου δίνει η έντονη σωματική άσκηση στην οποία επιδίδομαι σε πολύ συχνή βάση. Οι ενδορφίνες αναβλύζουν άφθονες έπειτα από κάθε αθλητική δραστηριότητα και παίζουν βασικό ρόλο στη βιοχημική ισορροπία του εγκεφάλου μου και τη διατήρηση της ψυχικής μου γαλήνης (στο βαθμό που την έχω). Βέβαια καμιά φορά η έντονη άσκηση με αφήνει πολύ κουρασμένη, αλλά μου φέρνει τόση βαρεμάρα η χαμηλής έντασης δραστηριότητα που πάντα θέλω να κάνω κάτι δύσκολο.
Μία δεύτερη ευχάριστη ασχολία που πρόσφατα έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε πάθος είναι ο χορός, και συγκεκριμένα το αργεντίνικο tango (το γράφω με λατινικούς χαρακτήρες γιατί δεν ξέρω αν είναι σωστό να γράφουμε τάγκο ή τάνγκο, και τα δύο λάθος μου φαίνονται). Παρόλο που είναι η τέταρτη χρονιά που ασχολούμαι με χορούς, φέτος μόνο, που πήγα σε μια πιο «ψαγμένη» σχολή, άρχισα να αντιλαμβάνομαι αυτόν τον χορό ακριβώς όπως αναζητούσα. Σαν μία συνομιλία και γνωριμία με το δικό μου σώμα πρώτα και μετά με το σώμα του παρτενέρ, σαν μία συναρπαστική άσκηση ισορροπίας στο τεντωμένο σχοινί της αντίληψης και των αισθήσεων, μία σπαρακτική προσπάθεια ελέγχου κάθε πιθαμής του σώματος, μία κατακόρυφη βουτιά στα άδυτα μιας άλλης διάστασης του εαυτού μου. Ασκητική αυτοσυγκέντρωση, ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στις εντολές που στέλνει το μυαλό για να χαλιναγωγήσει τα μέρη του σώματος, προσοχή πανέτοιμη κάθε στιγμή να αντιληφθεί τις κατευθύνσεις, τις διαθέσεις, να βρει τα πατήματα, να βρει τη στάση, να βρει το γύρισμα, νομίζεις πως όλη η ενσυνείδητη σκέψη σου δεν φτάνει να το ελέγξεις όλο αυτό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις με την εξάσκηση κάποιες από τις εντολές να αρχίσουν να δίνονται αυτόματα, ώστε να μπορέσεις να επεξεργαστείς καινούριες. Στίψιμο του μυαλού για χάρη της κίνησης του σώματος. Κάθε χορός και μια παρτίδα σκάκι που ακονίζει τις κιναισθητικές σου ικανότητες. Θα μπορούσα να μιλάω ή να γράφω για ώρες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Κάτι άλλο που μου αρέσει πολύ τελευταία είναι η μαγειρική (αν και δεν μου ασκεί την ίδια μαγεία με το χορό, με απορροφά εξίσου). Μ’ αρέσει να διαβάζω πολλές συνταγές πριν αποφασίσω τι θα μαγειρέψω (έχω κάτι φιλέτα μπακαλιάρου στην κατάψυξη τώρα και μέχρι να καταλήξω στο πώς θα τα μαγειρέψω θα έχω κάνει ολόκληρη διατριβή, τρεις ψαροτσελεμεντέδες θα μπορώ να γράψω). Επίσης μου αρέσει το διάβασμα, δεν το είπα. Τώρα διαβάζω το Πόλεμος και Ειρήνη. Βασικά από το 2010 το διαβάζω και μόνο τώρα πέρασα τη μέση. Όταν το τελειώσω θα το γράψω στο status μου στο facebook σαν σημαντικό κατόρθωμα).
Αυτά μου αρέσουν να κάνω, αν δεν χρειαζόταν να δουλεύω φαντάζομαι ότι θα μοίραζα το χρόνο μου μεταξύ άσκησης, χορού, μαγειρικής και διαβάσματος (αν και ίσως κάποια στιγμή να βαριόμουν και να καταντούσα να κάνω πεντικιούρ και ψώνια όπως οι real housewives of Athens).
Ας καταλήξω όμως κάπου το post μου, φαντάζομαι έχω αρχίσει να κουράζω τον αναγνώστη. Την ιστορία της ζωής μου έγραψα, κυριολεκτικά. Τελικά τα κατάφερα να γράψω κάτι ειλικρινές και αυθεντικό για τον εαυτό μου. Ελπίζω να τη συνεχίσω αυτή τη μορφή ψυχοθεραπείας. Συγνώμη αν σας κούρασα.