Πέμπτη, Φεβρουαρίου 24, 2011
Μου έπεσε ο ουρανός της χύτρας στο κεφάλι
Άνοιξε ο τέντζερης, κύλησε το καπάκι...και μου'ρθε κατακούτελα. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία που θα σας διηγηθώ σε αυτό το post (μα πώς τα καταφέρνω να τα αποκαλύπτω όλα από τον τίτλο ακόμη και να σκοτώνω εντελώς το σασπένς, είναι ταλέντο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να το κάνει). Πάω η δύσμοιρη να φτιάξω μια μακαρονάδα για τον αδερφό μου που θα ερχόταν. Η κανονική μου κατσαρόλα είχε τον κιμά μέσα, έτσι πήγα να κατεβάσω τη χύτρα, η οποία ήταν φυλαγμένη στο πάνω μέρος των ντουλαπιών της κουζίνας. Μόνο που το καπάκι της χύτρας (είναι και βαρύ βαρύ) δεν ήταν τοποθετημένο καλά, με αποτέλεσμα να γλιστρήσει και να με χτυπήσει με το πλάι του στο μέτωπο, λίγο πάνω από τη γραμμή των μαλλιών. Στη συνέχεια έπεσε πάνω στον πάγκο της κουζίνας, όπου έσπασε ένα πιάτο και ένα πιατάκι καφέ και συνέθλιψε εντελώς ένα άδειο κυπελάκι total, για να καταλήξει στο πάτωμα. Έφαγα γερό χτύπημα. Ένας παράγοντας που ίσως συνέβαλε στον βαρύτατο, πραγματικά, αντίκτυπο του χτυπήματος, αλλά σίγουρα δεν επέφερε την καταστροφή που θα μπορούσε, ήταν η (ατυχής) επιλογή μου να πατήσω σε μία καρέκλα γραφείου με ροδάκια (ιδιοφυής κίνηση, πραγματικά). Ευτυχώς η καρέκλα δεν πήγε πουθενά με το συμβάν, με ανάγκασε όμως ίσως να κρατήσω ίσιο το σώμα μου για να ισορροπήσω, ενώ αν έσκυβα λίγο μπορεί και να με έβρισκε ξώφαλτσα. Και έτσι μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι που λένε. Το σοκ από το χτύπημα με έστειλε κατ' ευθείαν να ξαπλώσω, ενώ λίγο αργότερα η ψυχολογική του επίδραση μου έφερε για λίγο ένα σιωπηλό κλάμα. Έβαλα παγάκια αλλά μετά πονούσα από το πάγωμα και τα έβγαλα. Έτσι κι αλλιώς το χτύπημα ήταν κάτω από τα μαλλιά και το καρούμπαλο δεν θα φαινόταν. Όλο το απόγεμα ήμουν ξαπλωμένη και δεν είχα διάθεση να ακούσω και να δω το παραμικρό αλλά όλο με έπαιρναν τηλέφωνο να δουν αν είμαι καλά και δεν κατάφερα να ηρεμήσω. Και πάλι όμως βαρέθηκα κάποια στιγμή την τόση ξάπλα, και το βράδυ πήγα σινεμά (είπα στις φίλες μου να έρθουν να με πάρουν, γιατί η ζαλάδα μάλλον θα με οδηγούσε και σε σύγκρουση στο δρόμο). Τι να πω, μακάρι να κουνήθηκε τουλάχιστον λίγο το κεφάλι μου και να έστρωσε καλύτερα το λίγο μυαλό που έχει απομείνει μέσα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
είμαι 15 χρονών, οι γονείς μου έχουν πάρει διαζύγιο κι εγώ απολαμβάνω μοναδικές στιγμές ελευθερίας. Κουβέντα για φίλους στο σπίτι μην λερώσουν. Όχι δεν θα βγεις έξω για να μην λερωθείς... ψύχωση! Καταφτάνουν φίλοι για καφέ, κάτι πρωτόγνωρο για το σπίτι μας. Φίλοι, συμμαθητές από το σχολείο, ανάμεσα τους κι εκείνη, αλλά τότε δεν είχε γίνει ακόμα εκείνη, μόνο αγορο-κοριτσο-φιλοι ήμασταν όλοι. Καφέ! φώναξαν όλοι μαζί. Ο καφές ήταν κάτι το απαγορευμένο από τους γονείς μας, όχι σαν τα σημερινά πιτσιρίκια που κατεβάζουν τα ρεντ-μπουλ και τα μάνστερ τίγκα στην καφεΐνη λες και είναι νεράκι του θεού. Πάω στην κουζίνα, πουθενά καφές, Ανοίγω το ντουλάπι πάνω από το κεφάλι μου, τίποτα, ανοίγω το ντουλάπι κάτω στα πόδια μου βρίσκω ένα μεγάλο φακελάκι Λουμίδη. Πάω να σηκώσω το κεφάλι μου χτυπάω το ανοιχτό ντουλάπι από πάνω, φεύγει ένα σακούλι αλεύρι που ήταν ανοιχτό και χύνεται πάνω μου. Από τον πόνο στο κεφάλι πίεσα πολύ απότομα το σακούλι του καφέ που κρατούσα στα χέρια μου το οποίο με ένα ΠΑΦ σκάει και με κάλυψε το ήδη άσπρο κεφάλι μου με καφέ σκόνη. Εν τω μεταξύ οι φίλοι μου να κυλιούνται στο πάτωμα από τα γέλια. 21 χρόνια μετά ακόμα το θυμούνται τα μπαστάρδια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι την έκανα χωρίς κοινό την όλη περφόρμανς. Ας είχε τουλάχιστον διασκεδάσει και κανείς άνθρωπος, εσύ χάρισες στους φίλους μια αξέχαστη στιγμή... θα πρέπει να σου είναι ευγνώμωνες.
ΑπάντησηΔιαγραφή