Το μωρό-μαύρη τρύπα

Το μωρό είναι ένα πλάσμα τέλειο. Αψεγάδιαστο. Με έναν τρόπο σχεδόν υπερφυσικό, αυτήν του την τελειότητα φαίνεται να την εξασφαλίζει συγκεντρώνοντας όλη την ενέργεια που βρίσκει γύρω του. Και κυρίως αυτήν των γονιών του. Ρουφά όλες τις δυνάμεις σου, την καλή σου διάθεση, τα έσχατα των αντοχών σου και όλες τις υπερβάσεις της αγάπης σου. Και τρέφεται από αυτά για να μεγαλώσει και να γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο τέλειο. Και ο χώρος γύρω του, οι άνθρωποι γύρω του εξαντλούνται, διαλύονται, ασθμαίνουν, χωλαίνουν από την κούραση, για να μπορεί αυτό να θεριεύει κάθε μέρα και να δυναμώνει. Ξενύχτια για το μωρό, καυγάδες για το μωρό, το καλύτερο για το μωρό, όλα για το μωρό. Και αυτό δεν χρειάζεται να καταβάλλει ως αντίτιμο παρά ένα του χαμόγελο, ένα αμυδρό έστω κελάρυσμα από το γέλιο του, μια χαρωπή φωνούλα για να καλύψει και με το παραπάνω το χρέος του απέναντί σου. Το μόνο που θες είναι να είναι καλά και να το βλέπεις χαρούμενο. Η προοπτική του να δώσεις όλη σου τη ζωή για να το επιδιώξεις αυτό, όσο δύσκολη και να φαίνεται, υλοποιείται μέρα με τη μέρα. Οι ώρες γλιστρούν μέσα από τους δείκτες του ρολογιού, ο ήλιος τρέχει από την ανατολή στη δύση και η μέρα φεύγει με μοναδικό της αποτύπωμα μια σταγόνα ακόμα θρέψης και φροντίδας στο βλαστάρι σου. Και από τη μία μοιάζει μονότονο και κουραστικό σε βαθμό απάνθρωπο, από την άλλη με έναν περίεργο τρόπο είναι αρκετό για να δώσει αξία σε όλη σου την ύπαρξη. Γιατί αυτό το υπέροχο, μοναδικό αψεγάδιαστο πλάσμα το έχεις φτιάξει εσύ, είναι δικό σου, και δεν το αλλάζεις με τίποτα.