Μου έπεσε ο ουρανός της χύτρας στο κεφάλι

Άνοιξε ο τέντζερης, κύλησε το καπάκι...και μου'ρθε κατακούτελα. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία που θα σας διηγηθώ σε αυτό το post (μα πώς τα καταφέρνω να τα αποκαλύπτω όλα από τον τίτλο ακόμη και να σκοτώνω εντελώς το σασπένς, είναι ταλέντο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να το κάνει). Πάω η δύσμοιρη να φτιάξω μια μακαρονάδα για τον αδερφό μου που θα ερχόταν. Η κανονική μου κατσαρόλα είχε τον κιμά μέσα, έτσι πήγα να κατεβάσω τη χύτρα, η οποία ήταν φυλαγμένη στο πάνω μέρος των ντουλαπιών της κουζίνας. Μόνο που το καπάκι της χύτρας (είναι και βαρύ βαρύ) δεν ήταν τοποθετημένο καλά, με αποτέλεσμα να γλιστρήσει και να με χτυπήσει με το πλάι του στο μέτωπο, λίγο πάνω από τη γραμμή των μαλλιών. Στη συνέχεια έπεσε πάνω στον πάγκο της κουζίνας, όπου έσπασε ένα πιάτο και ένα πιατάκι καφέ και συνέθλιψε εντελώς ένα άδειο κυπελάκι total, για να καταλήξει στο πάτωμα. Έφαγα γερό χτύπημα. Ένας παράγοντας που ίσως συνέβαλε στον βαρύτατο, πραγματικά, αντίκτυπο του χτυπήματος, αλλά σίγουρα δεν επέφερε την καταστροφή που θα μπορούσε, ήταν η (ατυχής) επιλογή μου να πατήσω σε μία καρέκλα γραφείου με ροδάκια (ιδιοφυής κίνηση, πραγματικά). Ευτυχώς η καρέκλα δεν πήγε πουθενά με το συμβάν, με ανάγκασε όμως ίσως να κρατήσω ίσιο το σώμα μου για να ισορροπήσω, ενώ αν έσκυβα λίγο μπορεί και να με έβρισκε ξώφαλτσα. Και έτσι μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι που λένε. Το σοκ από το χτύπημα με έστειλε κατ' ευθείαν να ξαπλώσω, ενώ λίγο αργότερα η ψυχολογική του επίδραση μου έφερε για λίγο ένα σιωπηλό κλάμα. Έβαλα παγάκια αλλά μετά πονούσα από το πάγωμα και τα έβγαλα. Έτσι κι αλλιώς το χτύπημα ήταν κάτω από τα μαλλιά και το καρούμπαλο δεν θα φαινόταν. Όλο το απόγεμα ήμουν ξαπλωμένη και δεν είχα διάθεση να ακούσω και να δω το παραμικρό αλλά όλο με έπαιρναν τηλέφωνο να δουν αν είμαι καλά και δεν κατάφερα να ηρεμήσω. Και πάλι όμως βαρέθηκα κάποια στιγμή την τόση ξάπλα, και το βράδυ πήγα σινεμά (είπα στις φίλες μου να έρθουν να με πάρουν, γιατί η ζαλάδα μάλλον θα με οδηγούσε και σε σύγκρουση στο δρόμο). Τι να πω, μακάρι να κουνήθηκε τουλάχιστον λίγο το κεφάλι μου και να έστρωσε καλύτερα το λίγο μυαλό που έχει απομείνει μέσα!

Ο εφιάλτης της νοικοκυράς

Θυμάμαι αυτό το βίντεο κλιπ από πολύ παλιά, από μικρή, όταν δεν με αφορούσε ιδιαίτερα το περιεχόμενό του. Είναι ιδιαίτερα παραστατικό και νομίζω έχει συμβάλλει στην καχυποψία που απέκτησα μεγαλώνοντας προς την ιδέα του έγγαμου βίου, μαζί με τη Μαίρη Παναγιωταρά και εκείνο το τραγούδι που τραγουδά η Πρωτοψάλτη και λέει "είχε ένα σίδερο μ'ατμό και λίγο ιδρώτα στο λαιμό/Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας/μια πιέτα δύσκολη πατά και λέει στον άνδρα ξαφνικά/πως πάει κι αυτός ο μήνας"... κλπ. Η δύναμη που έχουν αυτά τα τραγούδια να περιγράφουν τόσο άμεσα το βίωμα της γυναίκας μέσα από πεζά στοιχεία της καθημερινότητας, αυτή η αίσθηση του αναπόδραστου που μεταφέρουν, η παραίτηση, η αγανάκτηση, η καταπίεση, η στρέβλωση του εαυτού μέσα από το άχαρο και επαναλαμβανόμενο, το νοικοκυριό να πέφτει πάνω στη γυναίκα σαν μια πικρή μοίρα, μου σπάραζαν την καρδιά ακόμη κι όταν ήμουν ακόμη σε μαθητική ηλικία. Φυσικά όσο περνάει ο καιρός συμφιλιωνόμαστε με πράγματα που παλαιότερα θεωρούσαμε αδιανόητα.

Don't look back, don't give up, pour yourself another cup...