Prime

...ή στα ελληνικά "Εγώ, αυτός και η μητέρα του". Για κάποιο λόγο μου είχε μπει να δω την ταινία αυτή σε dvd, δεν ξέρω, φαντάστηκα ότι θα ήταν μία ευχάριστη αισθηματική κομεντί που θα μου χάριζε ένα ανέμελο και ξεκούραστο δίωρο, έπαιζε και η Ούμα Θέρμαν, έπαιζε και η Μέριλ Στριπ, ε, καλή δεν θα ήταν;
Αμ δε που ήταν. Η απόλυτη αποτυχία. Τίποτα στην ταινία δεν λειτουργεί αρμονικά. Κατ' αρχάς οι χαρακτήρες δρούσαν άλλα αντ'άλλων. Η Ούμα Θέρμαν υποτίθεται ότι έχει μόλις χωρίσει στην αρχή της ταινίας, κάτι που εξομολογείται στην ψυχολόγο της, αλλά με το που γνωρίζει τον 23χρονο (που είναι ο γιος της ψυχολόγου, αυτό είναι το κλου της ταινίας υποτίθεται) ούτε που της ξαναπερνά από το μυαλό ο πρώην σύζυγός της, με ένα παφ εξαλείφεται από τη μνήμη της. Υποτίθεται ότι είναι 37 χρονών (μακάρι να είμαστε κι εμείς έτσι στα 37, είναι μία κούκλα), αλλά δεν μας δίνει τίποτα παραπάνω από ακκισμούς και σκερτσάκια χαζοέφηβης (αν και ίσως κάπου με ευχαριστεί να βλέπω ότι αυτή η ιδιαίτερης ποιότητας γυναίκα δεν βρίσκει τη θέση της μέσα σε κάτι μέτριο -προς κακό, για να είμαι πολύ επιεικής- αποδεικνύοντας ότι είναι φτιαγμένη για κάτι πολύ διαφορετικό -πχ την πέτυχα τις προάλλες στην τηλεόραση στο Βατέλ, με τον Ντεπαρντιέ, έξοχη). Η Μέριλ Στριπ υποτίθεται ότι είναι ταυτόχρονα μία ψυχολόγος, από τη μία (που μία ευρύτητα πνεύματος περιμένεις να την έχει, τελοσπάντων), και από την άλλη είναι μία νοικοκυρά που κουβαλά πλήθος μικροαστικών αντιλήψεων της εβραϊκής κοινωνίας (με εμμονή να παντρευτεί ο γιος της εβραία και διάφορα τέτοια), κάτι που δεν κολλάει, αφού ούτε μία από τις καλύτερες ηθοποιούς του Χόλιγουντ δεν μπορεί να το αποδώσει πειστικά (ο χαρακτήρας για μένα έμεινε απογοητευτικά απροσδιόριστος και μπερδευτικά αντιφατικός).
Μετά, ο πιτσιρικάς... εδώ δεν φταίει μόνο ο σκηνοθέτης και η ταινία, φταίει και ο ηθοποιός. Ο νεαρός της ταινίας, αν ήταν χρώμα θα ήταν κομοδινί: αδιάφορος, μουντός, υποτίθεται πάει με όλα αλλά στην πραγματικότητα δεν πάει με τίποτα και χαλάει και το σύνολο αν κάπου το προσθέσεις. Η πάστα του δεν είναι ούτε για δευτέρας διαλογής ταινίες με ξελιγωμένους έφηβους που κυνηγάνε γκομενίτσες (ούτε την καλτ ποιότητα που θα ζητούσαν αυτού του είδους οι ταινίες είχε). Υποτίθεται ότι ο χαρακτήρας είναι ένας 23χρονος με πάθος για τη ζωγραφική, που όμως χαντακώνει ο ίδιος τα όνειρά του ανίκανος να αντιταχθεί στις συντηρητικές αντιλήψεις της παραδοσιακής εβραϊκής οικογένειάς του. Και υποτίθεται ότι ανήκει και στο είδος του έφηβου που θα αγνοήσει τις εικοσάχρονες συνομίληκές του και θα ερωτευτεί μία μεγαλύτερη γυναίκα, όχι πια τόσο φρέσκια, σημάδι πρόωρης και απρόσμενης (ιδίως για τα ανδρικά δεδομένα) ωριμότητας, που πραγματικά στην ταινία ούτε με κιάλια δεν το διακρίνουμε. Επίσης υποτίθεται ότι είναι έξυπνος και με χιούμορ, αλλά εμείς χασμουριόμαστε όποτε μιλάει. Γιατί δεν βρήκαν κάποιον άλλον δεν καταλαβαίνω. Σαν ποιον; Αν θέλανε το γκομενάκι που φυσάει και κάνει τα κοριτσάκια να αναστενάζουν, ας βάζανε τον Τζος Χάρνετ (έτσι δεν τον λένε, τον μορφονιό που έπαιζε στο 40 μέρες και 40 νύχτες, στο Περλ Χάρμπορ και διάφορα άλλα, εντυπωσιακά ωραίο παιδί). Αν θέλανε πάλι κάτι πιο "ψαγμένο" έπρεπε να βάλουν κάτι με την πάστα που είχαν οι νεαροί του "Κύκλου των χαμένων ποιητών", γεμάτοι νεανικά ιδανικά, εφηβική ορμή και ενέργεια, με τη σπίθα της οξυγονοκόλλησης που κολλά τον κρίκο ανάμεσα στον έφηβο και τον άνδρα (πώς τα λέω ώρες ώρες, μα πού τα βρίσκω). Δεν είναι δυνατόν στους χαμένους ποιητές να βρήκαν ένα τσούρμο ολόκληρο από τέτοιους νεαρούς και σε αυτήν την ταινία να μην τους βρέθηκε ούτε ένας! (Και ένας Τζον Κιούζακ θα πήγαινε πολύ τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε να κάνω εγώ το κάστινγκ της ταινίας, πάει και τελείωσε.)
Για να ολοκληρώσω τη νεκροψία της ταινίας αυτής να πω τέλος ότι εκτός από τους χαρακτήρες δεν δουλεύουν καθόλου και οι σχέσεις μεταξύ τους. Δεν μας πείθει τίποτα ότι η Θέρμαν και ο νεαρός είναι δίδυμες ψυχές με μοναδική σχέση μεταξύ τους, δεν καταλαβαίνουμε τι είδους σχέση έχει η Μέριλ Στριπ με την θεραπευόμενη (τη βλέπει απλώς επαγγελματικά; νοιάζεται για αυτήν; θέλει να τη σουβλίσει πριν το πάσχα όταν μαθαίνει ότι τα έχει με τον κανακάρη της; τι τελοσπάντων; Τώρα που το σκέφτομαι το κακό ήταν ότι η ταινία έδειχνε λίγο από όλα αυτά και πολύ από τίποτα, ενώ αν έδειχνε μία ακραία περίπτωση -πχ να έχει φρικάρει άσχημα που η άλλη είναι με το γιο της- θα μπορούσε να περισώσει το κωμικό στοιχείο, ή αν εστίαζε στο δίλημμα του ψυχολόγου θα μπορούσε να δώσει μία χροιά διαφορετικού προβληματισμού. Τα έβαλαν όμως όλα εκεί πέρα τουρλού τουρλού, με ανάλογα αποτελέσματα).

Εν κατακλείδι, μην δείτε την ταινία παρά μόνο για να ξεσηκώσετε ενδυματολογικές ιδέες από το ντύσιμο της Ούμα (το μόνο πράγμα στην ταινία που είναι πραγματικά άψογο) ή να διαπιστώσετε πόσο εύστοχη και ακριβής είναι η κριτική που μόλις διαβάσατε (πολύ θα με τιμούσε κάτι τέτοιο αλλά καλύτερα μην χάνετε το χρόνο σας, όταν το πετύχετε κάποια στιγμή στην τηλεόραση και δεν έχει κάτι καλύτερο στα άλλα κανάλια θα ρίξετε μια ματιά και θα με καταλάβετε). Αυτά.

Ίωση

Τι είναι αυτό που μου έμελλε να πάθω Παναγία μου; Με ποια πληγή του Φαραώ μπορεί να συγκριθεί η σαρωτική, συντριπτική και δυσβάσταχτη ασθένεια που με βάρεσε; (Εδώ παρατηρούμε ότι η συγγραφεύς παρασύρεται από την πένα της. Στην πραγματικότητα η ασθένειά της δεν είναι τόσο... τρικυμιώδης όσο την περιγράφει αλλά αυτές τις λέξεις σκέφτηκε πρώτα, αυτές έγραψε. Τη συγχωρούμε όμως γιατί ο πυρετός τη βαράει αλύπητα και ιδιαιτέρως επίμονα τις τελευταίες μέρες. Πάμε λοιπόν από την αρχή:)
Τα κόκαλά μου περιβάλλει ένας παγωμένος, σφιχτοδεμένος μανδύας που τα κάνει να τουρτουρίζουν ως το μεδούλι. Στο στέρνο μου μία ξερή ξύλινη σανίδα γεμάτη ακίδες μου ξεσκίζει το λαιμό και τα πνευμόνια κάθε φορά που βήχω. Ο λαιμός μου αν κοιτάξω με το καθρεφτάκι μέσα δίνει την εικόνα μίας μικρής κόλασης: διάπυρα κόκκινος με τα οιδήματα να κοχλάζουν έτοιμα να σκάσουν (μόνο οι βελζεβούληδες με τις τρίαινες λείπουν). Το κεφάλι μου είναι σαν να έχει πέσει πάνω μία τεράστια πέτρα που δεν λέει να φύγει από κει πάνω παρόλο που το'χει ξετσιλακώσει καλά καλά. Η μύτη μου τσουρουφλίζει από το Otrivin όταν έχω την τύχη να είναι ανοικτή ενώ κλείνει βαριά την καταπακτή σε σημείο ασφυξίας όταν είναι βουλωμένη. Και ο πυρετός να μην πέφτει. Και το ρίγος να επιμένει. Και να θέλω τόσο να γίνω καλά για να βγω, και να χορέψω και να πάω γυμναστήριο, να κινηθώ και να νιώσω ξανά το σώμα μου δυνατό και ζωντανό.

Σαν την υγεία δεν είν'άλλο. Περαστικά στους συνάρρωστους.