Light επιδόρπιο που θα σας κάνει να ξεχάσετε τις αμαρτωλές απολαύσεις

Πραγματικά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα θερμιδογόνο γλυκό. Είναι υγιεινό και εύκολο, και γίνεται πριν το καταλάβεις (όπως και εξαφανίζεται)

Κόβουμε ένα ξινόμηλο σε κομματάκια, το βάζουμε σε ένα πιάτο λίγο βαθύ (αυτά τα μικρά πιάτα γόνδολες είναι ιδανικά για το μέγεθος αυτό) και προσθέτουμε κανέλλα και μοσχοκάρυδο. Βάζουμε και λίγο νεράκι και το ψήνουμε στο φουλ στα μικροκύματα για λίγη ώρα. Εν τω μεταξύ:

Παίρνουμε ένα total 2% και προσθέτουμε ασπαρτάμη, αναλόγως πόσο γλυκό το θέλουμε (εγώ βάζω αρκετή), κανέλα, μοσχοκάρυδο και αν θέλουμε τριμμένο γαρύφαλλο. Μέχρι να τα ανακατέψουμε, το μήλο έχει ψηθεί (αν όχι περιμένουμε κανένα λεπτάκι να λιώσει καλά), οπότε ανακατεύουμε (προσοχή μην καείτε, ανακατέψτε καλά) και απολαμβάνουμε.

Οι πιο περιπετειώδεις τύποι μπορούν να πειραματιστούν και με κυδώνια (τα έχω δοκιμάσει στο φούρνο αλλά στα μικροκύματα όχι, ομολογώ) ή αχλάδια, ή να προσθέσουν σταφίδες, ξερά δαμάσκηνα ή βερίκοκα και τριμμένους ξηρούς καρπούς. Μιαμ μιαμ!

Η γυναίκα που αποστρέφεται τη μητρότητα: αποφώλιον τέρας

…ή τουλάχιστον κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Τον Ιούνιο κλείνω τα τριάντα και η ιδέα της μητρότητας δεν μου φαίνεται διόλου ελκυστική. Είναι άραγε κάποιες γυναίκες γεννημένες για μάνες και άλλες όχι; Γιατί αν είναι έτσι εγώ σίγουρα ανήκω στις δεύτερες. Έλεγα πως η φύση προστατεύει το αγέννητο παιδί μου με το να με κάνει να μη θέλω να γίνω μητέρα. Τι θα πρέπει όμως να κάνω; Να κάνω παιδιά τώρα μήπως τυχόν το μετανιώσω αργότερα ή να εμπιστευτώ την τάση μου και να το αφήσω και αν ποτέ θελήσω και μπορώ ακόμη έχει καλώς;

Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθα αν μου έλεγε ο γιατρός ότι πχ δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Είμαι σίγουρη ότι θα με πείραζε πολύ λιγότερο από ό,τι πολλές άλλες γυναίκες, σίγουρα όμως θα με τάραζε κάπως. Ή ίσως πιο πολύ με τάραξε η σκέψη ότι αν ήξερα κάτι τέτοιο μπορεί και να ένιωθα ελεύθερη, σαν να είχε ήδη ληφθεί η απόφαση από αλλού, και ίσως πιο πολύ να με ενδιέφερε πώς θα αντανακλούσε αυτό στις σχέσεις που θα έκανα παρά για την απουσία δικών μου παιδιών από τη ζωή μου.

Ήδη όσα κάθομαι και γράφω μου φαίνονται σαν να τα γράφει κορίτσι δεκατριών χρονών, τόσο ανώριμα και άγουρα μου φαίνονται τα όσα σκέφτομαι για το θέμα. Δεν θα ήθελα όμως να ωριμάσω εις βάρος των παιδιών μου, δεν θα μου φταίνε σε τίποτα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο φοβάμαι ότι τα παιδιά μου δεν θα τα αγαπώ και ότι θα τα βλέπω μόνο σαν υποχρέωση, όπως τα βλέπω και τώρα, και ότι έτσι θα καταστρέψω τη ζωή τους και τη δική μου.

Βλέπω άλλους να λαχταρούν να κάνουν παιδιά και μου φαίνεται τόσο περίεργο, σαν να ανήκουν σε έναν άλλον πολιτισμό. Σίγουρα υπάρχουν παιδάκια χαριτωμένα και γλυκά, αλλά τα παιδιά δεν είναι κούκλες να παίζεις. Και αν εμένα το παιδί μου είναι διάολος και δεν την παλεύω μαζί του τι θα κάνω, θα σκοτώσω αυτό ή θα αυτοκτονήσω εγώ;

Έχω την αίσθηση ότι γράφω βλακείες. Ας μου το επιβεβαιώσει κάποιος.

Όταν αυτή νομίζει ότι θα χωρίσουν και αυτός σκέφτεται να παντρευτούν

Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Η γυναίκα κάνει όνειρα για γάμο, οικογένεια, παιδιά, και ο άντρας προσπαθεί να τα αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι μέχρι που να μην γίνεται πια. Στη δική μου περίπτωση έχει συμβεί το αντίθετο. Η ιδέα του γάμου δεν με βρίσκει τόσο αντίθετη πες εντάξει, είσαι με τον άλλο και ζείτε μαζί (που και αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται), αλλά το να κάνεις παιδιά είναι άλλο. Ο καλός μου λοιπόν μου δήλωσε απλά και ξεκάθαρα τα μελλοντικά του σχέδια και το πώς φαντάζεται τη ζωή του μέσα σε μια ωραία οικογένεια την οποία δεν θα αργήσει να αποκτήσει μετά το γάμο του. Τα δικά μου σχέδια δεν είναι τόσο συγκεκριμένα. Μου αρέσει η ιδέα του να είναι όλα ρευστά, να μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Αυτό το οτιδήποτε μπορεί να είναι και γάμος και οικογένεια αλλά όχι απαραίτητα. Φοβάμαι μήπως ένα προαποφασισμένο και προσχεδιασμένο μέλλον μου φανεί σαν φυλακή. Και δεν θα ήθελα να καταλήξει έτσι η ωραία σχέση που έχω τώρα.

Τι κάνω λοιπόν; Τελειώνω προληπτικά τη σχέση που έχω με κίνδυνο να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μετά ή συνεχίζω προς ένα μέλλον που δεν με εκφράζει απόλυτα;

Χωρίζω... μάλλον

Μάλλον πως θα χωρίσω. Δεν είναι ακόμη οριστικό το νιώθω όμως μέσα μου. Είναι σαν να έχω χωρίσει ήδη. Ας πούμε ότι μένει ακόμη η τελευταία φορά που θα βρεθούμε για να το πούμε και ξεκάθαρα. Έγινε κάπως απότομα. Σε μία σχέση που δεν είχε περάσει στη ρουτίνα και τη φθορά, που κανείς δεν είχε ακόμη βαρεθεί. Ας πούμε ότι θα χωρίσουμε "προληπτικά", για να μην μας βρουν τα χειρότερα αργότερα. Αν έχει λογική κάτι τέτοιο.

Είμαι άτομο που δεν εξωτερικεύει τα αισθήματά του και πάρα πολύ εύκολα (δεν είμαι in touch with my feelings που λένε και οι αγγλοσάξονες) και νιώθω πολύ μπερδεμένη. Είχα άλλωστε αφεθεί αρκετά σε αυτή τη σχέση και τώρα είναι λίγο δύσκολο να τα "ξαναμαζεύω". Η ζωή συνεχίζεται βέβαια, και υπάρχουν πάντα οι φίλοι, οι ασχολίες, τα χόμπυ, να σημαίνουν όλο και κάτι λιγότερο τώρα πια.

Δεν μπορώ να γίνομαι έτσι συναισθηματική. Σταματάω.

Θα σας πω τι έγινε τελικά. Έχω κι εγώ περιέργεια.

Ο νόμος του Μέρφυ για τη σούπα

Η κοτόσουπα στο σπίτι σου θα πετυχαίνει πάντα όταν θα είσαι καλά και δεν θα την πολυέχεις ανάγκη. Όταν θα έχεις πονόλαιμο και θα πεθαίνεις για μια ωραία αυγοκομμένη κοτόσουπα, θα γίνεται μια σκέτη αηδία που δεν θα τρώγεται.

Ο κακός μου ο καιρός...

...και ο μαύρος μου ο φλάρος (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτή η λέξη). Όλη η ξυραφοβιομηχανία της Gilette στο λαιμό μου. Μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο για τον άνδρα, αλλά για το ταλαίπωρο λαιμουδάκι μου είναι ταλαιπωρητικά επώδυνο. Το κεφάλι μου περιέχει στο εσωτερικό του κουδουνάκια που κάνουν τσιγκιτιγκλόν σε κάθε του κίνηση καθώς και βαριδιάκια για να νιώθω όσο γίνεται πιο "πεσμένη". Η μύτη μου τρέχει σε ένα δικό της ρυθμό, μάταιο πλέον να προσπαθώ να την προλάβω, και τα πόδια μου είναι λες και τα έχω βουτηγμένα σε λεκάνη με παγάκια.

Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά.