Τουλάχιστον για τη φίλη μου που με επισκέφτηκε αυτές τις μέρες, αυτό είναι το κριτήριο. "Καλά, βλέπω τους φίλους μου από παλιά, που κάθε βράδυ ήμασταν έξω μέχρι το πρωί και ήταν όλοι πολύ party animals, και τώρα τους παίρνω τηλέφωνο να βγούμε και όλο μου λένε "είμαστε κουρασμένοι" και "έχουμε δουλειά αύριο". Βέβαια η φίλη μου αυτή έχει παρατείνει σημαντικά τις σπουδές της, καθώς και την εφηβεία της, έχει λοιπόν όλη την άνεση να λοιδωρεί το "τριπάκι" δουλειά-σπίτι-δουλειά στο οποίο έχουν πέσει άλλοι.
Με το ίδιο κριτήριο έκρινε και τη σχέση που έχω, θεωρώντας ότι ο φίλος μου δεν θέλει να βγαίνω αργά (κάτι που δεν ισχύει, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν θέλω να βγαίνω αργά, αν ήθελα δεν με εμποδίζει κάποιος) και ότι θα ήταν καλύτερο αν είχα δίπλα μου κάποιον πιο "τζερτζελεδιάρη", και όχι κάποιο ήσυχο και ήπιων τόνων άτομο, όπως είμαι και εγώ.
Τις τρεις-τέσσερις μέρες που ήταν εδώ η φίλη μου βγαίναμε συνεχώς και πηγαίναμε στη θάλασσα κάθε μέρα σχεδόν, από τη ντάλα μέχρι τη δύση του ηλίου. Εγώ παιδιά μου δεν το αντέχω αυτό. Μετά τη θάλασσα σέρνομαι (δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που κάνω και κουράζομαι τόσο, ούτε κολυμπάω ούτε ρακέτες παίζω ούτε καν περπατάω στην παραλία, απλά κάθομαι εκειπέρα και με βρίσκει η κούραση μόνη της). Με τη ζάλη της ζέστης και του ήλιου η βραδυνή έξοδος φαντάζει μαρτύριο, όχι διασκέδαση. Αλλά... μην είμαι ξενέρωτη, πρέπει να βγω... όπως και έκανα, όλες αυτές τις μέρες. Ομολογώ ότι μόνο τη μία ήμερα που δεν είχαμε πάει θάλασσα ήμουν ξεκούραστη και πέρασα καλά το βράδυ, άντε και τη μία μέρα που περιοριστήκαμε σε χαλαρή βόλτα στο λιμάνι και στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Δεν την αντέχω την κραιπάλη. Δεν μου ταιριάζει. Αν ξενυχτύσω μια μέρα μετά θα προσκυνάω την επόμενη, θα είμαι σαν το ζόμπι. Τουλάχιστον μια εβδομάδα πρέπει να περάσει για να διαννοηθώ να επαναλάβω το εγχείρημα.
Η φίλη μου θεωρεί πως το αλάτι της ζωής για αυτήν είναι το ξενύχτι και ο χορός μέχρι τελικής πτώσεως. Της δίνει χρόνια, έτσι λέει. Εμένα πάλι μου παίρνει. Κούραση ετών είδα να συσσωρεύεται στο πρόσωπό μου μετά από δυο-τρία ξενύχτια.
Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006
Κυριακή, Ιουλίου 16, 2006
Δέκα λόγοι να είσαι μπακούρι
Όλα τα διαβάζεις στο ίντερνετ, αλλά και ολόκληρη επιχειρηματολογία για το γιατί να είσαι μόνος στη ζωή, δεν το περίμενα. Θα τα παραθέσω επιγραμματικά χωρίς να τα σχολιάσω. Όποιος θέλει ας ανατρέξει στην αντίστοιχη σελίδα και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Συνοπτικά λοιπόν, οι ανύπαντροι έχουν τα εξής πλεονεκτήματα:
- Δεν παχαίνουν.
- Έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν σημαντικά πράγματα.
- Έχουν λιγότερες δουλειές να κάνουν στο σπίτι (σημαντικό!)
- Ξοδεύουν τα χρήματά τους όπως θέλουν χωρίς να τα θυσιάζουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
- Κάνουν καλύτερο σεξ (όχι περισσότερο, καλύτερο όμως, γιατί σου λέει δεν ρουτινιάζουν).
- Ξεκουράζονται περισσότερο και αποδίδουν καλύτερα πνευματικά.
- Έχουν λιγότερη κατάθλιψη, ιδίως οι γυναίκες με παιδιά (αν έχετε ακούσει το τραγούδι As she pours herself another cup of coffee ίσως καταλάβετε το γιατί).
- Έχουν καλύτερες φιλίες (γιατί επενδύουν περισσότερο χρόνο σε αυτές.
- Ταξιδεύουν περισσότερο.
- Έχουν καλύτερη αυτογνωσία και ξέρουν τι θέλουν από μία σχέση (άλλο αν μπορούν και να το έχουν).
Δείτε αναλυτικά τα επιχειρήματα στη διεύθυνση:
Παγωτά 2006-Νέες αφίξεις. Δοκιμάσαμε και προτείνουμε.
Αυτή τη χρονιά εμφανίστηκαν στα ψυγεία των γνωστών παγωτοεταιρειών ορισμένα νέα και ενδιαφέροντα παγωτά. Χωρίς να έχω ολοκληρώσει τη δειγματοληψία, αναφέρω ενδεικτικά το top3 με βάση τα ως τώρα στοιχεία:
Στη θέση νούμερο 3 βρίσκουμε το Nirvana Millefeuille. Με γεύση για κάποιους πολύ γλυκειά, μπισκοτέ κομματάκια από μιλφέιγ –υποτίθεται- και την αίσθηση της αμαρτίας να πλημμυρίζει το στόμα από την πρώτη κουταλιά.
Τη θέση νούμερο 2 καταλαμβάνει το Unfaithful chocolate, Scandal. Εδώ η σοκολάτα συναντά το λευκό κέικ, το σιρόπι λευκής σοκολάτας και τα μικρά κομματάκια σοκολάτας, εξού και η απιστία. Αμάρτησες γι’αυτόoo…δεν σε συγχωρώ…
Και την πρώτη θέση καταλαμβάνει θριαμβευτικά το Passion for Chocolate, Carte d’Or. Η σοκολάτα, της σοκολάτας, τη σοκολάτα, ωωω… σοκολάτα! Με κομματάκια κέικ σοκολάτας που θυμίζουν έντονα το ζουμερό κέικ σοκολάτας της Κουκουβάγιας (οι χανιώτες το ξέρουν καλά, οι μη χανιώτες μαθαίνουν για το μύθο του κι έρχονται στην Κρήτη για να τον εξερευνήσουν). Το παγωτό αυτό είναι πιο σοκολάτα από τη σοκολάτα, μια κουταλιά να φας βρίσκεσαι τα ουράνια, με δυο και τρεις νιώθεις τέτοια ικανοποίηση που δεν σε νοιάζει να μην ξαναφάς όλη τη βδομάδα (λέμε τώρα). Εκτός από τα σιρόπια κλπ που έχει, θυμίζει κάτι από τη γεύση που έχει το μιλκ σέικ σοκολάτας. Σπεύσατε!
Ειδική μνεία θα γίνει στην πρωτότυπη ονομασία Chocolate Orgy, Scandal. Περίμενα να γευτώ το ανάλογο του Passion for Chocolate, αντ'αυτού όμως δοκίμασα ένα νορμάλ παγωτό σοκολάτα το οποίο απλώς τυχαίνει να έχει πολλά διαφορετικά είδη σοκολάτας μέσα σε μορφή μικρών σοκολατακίων. Εκεί έγκειται η αποτυχία του. Όχι στα πολλά διαφορετικά είδη, αλλά στα μικρά κομματάκια που είναι σαν σοκολατάκια. Γιατί το σοκολατάκι αυτό, μέσα στο παγωτό παγώνει υπερβολικά και μετά δεν καταλαβαίνεις γεύση (σε αντίθεση με το ωραίο και μαλακό κεϊκάκι του Passion). Ας είναι.
Να επισημάνουμε ότι στο διαγωνισμό συμμετείχαν μόνο ελληνικές παγωτοεταιρίες και εξαιρέθηκαν τα Haagen Daz.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)